Ανοιχτή επιστολή διαμαρτηρίας έστειλε ο πρόεδρος της Δημιουργίας Ξανά Θάνος Τζήμερος προς τη Δημοτική αστυνομία του Δήμου Αθηναίων σχετικά με τα πρόστιμα για παρκάρισμα σε θέσεις μόνιμων κατοίκων στην οποία αμφισβητεί τη νομιμότητα του καθορισμού θέσεων πάρκινγκ για ειδικά για τους δημότες μιας περιοχής.
Μου καθόταν στο στομάχι αυτό το δημοτικό ρουσφέτι εδώ και χρόνια. Σήμερα έστειλα στον Δήμο Αθηναίων το παρακάτω υπόμνημα. Όσοι φίλοι είναι νομικοί, ας πουν την άποψή τους.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΩΝ
Αξιότιμοι κύριοι,
ονομάζομαι Θάνος Τζήμερος και είμαι πρόεδρος του κόμματος “Δημιουργία, ξανά!” και Περιφερειακός Σύμβουλος Αττικής. Όμως, αυτή την επιστολή σας τη στέλνω υπό την ιδιότητα του πολίτη, για να σας ενημερώσω για μια παράνομη και αντισυνταγματική ενέργεια του Δήμου Αθηναίων που με αφορά, καθώς και πολλούς άλλους οδηγούς, όπως διαπίστωσα.
Την Δευτέρα, 23 Μαΐου 2016 σταθμεύοντας το αυτοκίνητό μου επί της οδού Αγ. Θωμά στους Αμπελοκήπους, σε χώρο όπου επιτρέπεται η στάθμευση, βρήκα μία Έκθεση Βεβαίωσης Παράβασης Οχήματος η οποία συνοδευόταν από διοικητικό πρόστιμο 80 ευρώ. Με ενημέρωνε ότι παρέβην το άρθρο 4, παράγραφος 3, σήμα P70 του Ν.2696/99 διευκρινίζοντας μάλιστα στην «περιγραφή παράβασης»: «Χώρος στάθμευσης ορισμένης κατηγορίας οχημάτων – ΚΑΤΟΙΚΟΙ».
Ο Νόμος 2696/99 αναφέρει περιγράφοντας το σήμα P70 ως εξής: Χώρος στάθμευσης ορισμένης κατηγορίας ΟΧΗΜΑΤΩΝ π.χ. ΤΑΞΙ.
Δεν υπάρχει άνθρωπος που να γνωρίζει την Ελληνική, που να μην αντιλαμβάνεται ότι ο νόμος αναφέρεται σε κατηγορία ΟΧΗΜΑΤΩΝ. Το ίδιο το όχημα, δηλαδή, πρέπει να είναι διαφορετικής χρήσης από ένα άλλο όχημα. Ένα επιβατηγό αυτοκίνητο που οδηγείται από κάτοικο των Αμπελοκήπων δεν διαφέρει ως ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΧΗΜΑΤΟΣ από ένα άλλο επιβατηγό αυτοκίνητο που οδηγείται από κάτοικο του Χαλανδρίου ή της Αλεξανδρούπολης. Δεν υπάρχει καμμία εγκύκλιος ή ερμηνευτική διάταξη που να προσδιορίζει ως ιδιαίτερη κατηγορία οχημάτων τα «οχήματα μόνιμων κατοίκων», διότι προφανώς πρόκειται για κατηγορία ΟΔΗΓΩΝ η οποία δεν έχει καμμία νομική υπόσταση.
Ο Ν. 2696/99 τροποποιήθηκε με τους νόμους
• Ν. 4231/2014, (ΦΕΚ 160/Α/8.8.2014) «Μέτρα στήριξης και ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, οργανωτικά θέματα Υπουργείου Οικονομικών και άλλες διατάξεις»
• Ν. 4233/2014, (ΦΕΚ 22/Α/29.1.2014) «Εθνική Αρχή Συντονισμού Πτήσεων και άλλες διατάξεις»
• Ν. 4199/2013, (ΦΕΚ 216/Α/11.10.2013) «Δημόσιες υπεραστικές οδικές μεταφορές επιβατών − Ρυθμιστική Αρχή Επιβατικών Μεταφορών και άλλες διατάξεις»
• Ν. 4155/2013, (ΦΕΚ 120/Α/29.5.2013) «Εθνικό Σύστημα Ηλεκτρονικών Δημοσίων Συμβάσεων και άλλες διατάξεις»
• Ν. 4150/2013, (ΦΕΚ 102/Α/29.4.2013) «Ανασυγκρότηση του Υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου και άλλες διατάξεις»
• Ν. 4071/2012, (ΦΕΚ 85/Α/11.4.2012) «Ρυθμίσεις για την τοπική ανάπτυξη, την αυτοδιοίκηση και την αποκεντρωμένη διοίκηση ενσωμάτωση οδηγίας 2009/50/ΕΚ»
• Ν. 3897/2010, (ΦΕΚ 208/Α/10.12.2010) «Σύσταση Εθνικού Συμβουλίου Οδικής Ασφάλειας και Γενικής Διεύθυνσης Οδικής Ασφάλειας, εποπτεία και βελτίωση του θεσμού του τεχνικού ελέγχου οχημάτων για την προαγωγή της Οδικής Ασφάλειας και την προστασία του περιβάλλοντος, κύρωση Σύμβασης μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και ΟΑΣΘ και άλλες διατάξεις»
• Ν. 3542/2007, (ΦΕΚ 50/Β/2.3.2007) «Τροποποιήσεις διατάξεων του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (κωδ. Ν. 2696/1999, ΦΕΚ 57/Α)»
• Ν. 3534/2007, (ΦΕΚ 40/Α/23.2.07) «Σύσταση Αρχής για την κατανομ20ή του διαθέσιμου χρόνου χρήσης στους ελληνικούς αερολιμένες και άλλες διατάξεις»
• Ν. 3399/2005, (ΦΕΚ 255/Α/17.10.2005) «Ρυθμίσεις θεμάτων αρμοδιότητας του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων − Προσαρμογή στη νέα Κ.Α.Π. και άλλες διατάξεις»
• Ν. 2963/2001, (ΦΕΚ 268/Α/23.11.2001) «Οργάνωση και λειτουργία των δημόσιων επιβατικών μεταφορών με λεωφορεία, τεχνικός έλεγχος οχημάτων και ασφάλεια χερσαίων μεταφορών και άλλες διατάξεις»
• Ν. 2898/2001, (ΦΕΚ 71/Α/10.4.2001) «Σύσταση και λειτουργία Συμβουλίου Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης, όροι οικονομικής συμφωνίας μεταξύ Ελληνικού Δημοσίου και Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης και άλλες διατάξεις»
Σε κανέναν από τους παραπάνω τροποποιητικούς νόμους δεν αλλάζει η περιγραφή του σήματος P70 που εξακολουθεί να σημαίνει την στάθμευση ειδικής κατηγορίας ΟΧΗΜΑΤΩΝ. Ειδική κατηγορία οχημάτων είναι, για παράδειγμα, εκτός από ταξί, τα δίτροχα, τα οχήματα χρηματαποστολών, τα ασθενοφόρα, τα τουριστικά λεωφορεία, τα φορτηγά ΔΧ, τα οχήματα της πυροσβεστικής, του στρατού, και τα αστυνομικά αυτοκίνητα. Η δέσμευση χώρων παρκαρίσματος που προορίζεται αποκλειστικά για δημόσια πρόσωπα σε πρεσβείες, υπουργεία ή κατοικίες πολιτικών ενδεχομένως να δικαιολογείται για λόγους ασφάλειας (μολονότι δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει μια ιδιωτική επιχείρηση όπως είναι ένα ΜΜΕ να έχει προνόμιο αποκλειστικού πάρκινγκ σε ένα τμήμα του δημόσιου δρόμου και η διπλανή επιχείρηση να μην έχει) αλλά πάλι πρόκειται για λίγες θέσεις που προσδιορίζονται σαφώς και εξαιρούνται του γενικού κανόνα, δεν είναι αυτές ο κανόνας όπως στην περίπτωση που αναφέρω όπου ΟΛΟΙ οι δρόμοι σε μια ευρεία περιοχή είχαν την ένδειξη ΜΟΝΙΜΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ, χωρίς ο οδηγός να ενημερώνεται για το πού θα μπορούσε να παρκάρει ως μη κάτοικος ώστε να κινηθεί προς τα εκεί ή ποια άλλη πρόβλεψη ελεγχόμενης στάθμευσης έχει ο Δήμος.
Ο νόμος θα μπορούσε να αναφέρει ρητά όλες τις κατηγορίες που περιλαμβάνονται στο P70, και να έχει και υποδείγματα των παραλλαγών του P70 αλλά είναι ακόμα ένα δείγμα της ελληνικής νομοθετικής προχειρότητας. Πάντως, σε καμμία περίπτωση δεν δικαιολογείται παρανόηση του όρου ΕΙΔΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΧΗΜΑΤΩΝ, πολλώ δε μάλλον όταν στην μόνη περίπτωση ειδικής κατηγορίας ΟΔΗΓΩΝ, αναφέρονται μόνον τα άτομα με μειωμένη κινητικότητα, και προβλέπονται ειδικά σήματα: τα P71 και P72. Επιπλέον, τα παραδείγματα πινακίδων P70 που αναφέρει ο Κ.Ο.Κ και στα οποία εξετάζονται οι υποψήφιοι οδηγοί κάτω από το P έχουν μόνο την λέξη-ένδειξη ΤΑΧΙ. Το TAXI είναι όχημα, ο μόνιμος κάτοικος δεν είναι.
Σε επιβεβαίωση των ανωτέρω, το άρθρο 34 του ιδίου νόμου αναφέρει ότι η στάση ή στάθμευση οχήματος απαγορεύεται:
2-ιζ) Σε ειδικούς χώρους στάθμευσης οχημάτων ατόμων με μειωμένη κινητικότητα.
2-ιη) Σε χώρους στάθμευσης αποκλειστικά για συγκεκριμένο όχημα ατόμων με μειωμένη κινητικότητα.
3-ι) Σε ειδικούς χώρους στάθμευσης επιβατηγών αυτοκινήτων δημόσιας χρήσης (ΤΑXI).
Πουθενά δεν περιγράφονται ούτε υπονοούνται χώροι στάθμευσης μόνιμων κατοίκων.
Μάλιστα, το άρθρο 13 αναφέρει: “Για τον καθορισμό στις κατοικημένες περιοχές των θέσεων στάσης, αφετηρίας ή στάθμευσης αστικών, υπεραστικών, ηλεκτροκίνητων λεωφορείων, τροχιοδρομικών οχημάτων ως και επιβατηγών αυτοκινήτων δημόσιας χρήσης (ΤΑΧΙ-ΑΓΟΡΑΙΩΝ), επιτρέπεται παρέκκλιση από τις διατάξεις των παραγράφων 2 και 3 του άρθρου αυτού.” Όλες οι κατηγορίες που αναφέρονται αφορούν ΟΧΗΜΑΤΑ.
Απ’ όσα γνωρίζω, η Δημοτική Αρχή δεν νομοθετεί. Κινείται εντός των πλαισίων της υπάρχουσας νομοθεσίας και δεν επινοεί δικά της σήματα κυκλοφορίας. Ως εκ τούτου, οι πινακίδες με την ένδειξη ΜΟΝΙΜΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ από νομικής πλευράς είναι άκυρες και η επιβολή προστίμου για άκυρη πινακίδα είναι επίσης άκυρη. Τοποθετώντας αυτές τις πινακίδες η Δημοτική Αρχή υπερβαίνει τις αρμοδιότητές της και ασκεί καταχρηστική εξουσία.
Επιπλέον, ο διαχωρισμός των οδηγών σε κατοίκους και μη κατοίκους συγκεκριμένης περιοχής είναι αντισυνταγματικός. Όλοι οι Έλληνες οδηγοί πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας και έχουν δικαίωμα να κυκλοφορούν και να σταθμεύουν σε όλη την επικράτεια, όπου αυτό επιτρέπεται. Αν επιτρέπεται, επιτρέπεται για όλους. Αν απαγορεύεται, απαγορεύεται για όλους. Πόσο συνταγματικό θα ήταν αν ένας Δήμος απαγόρευε τη διέλευση από τα όριά του όσων δεν είναι κάτοικοι της περιοχής; Γιατί το δικαίωμα στάθμευσης είναι διαφορετικό από το δικαίωμα κυκλοφορίας; Με βάση ποια αρχή του Δικαίου, κάποιος που κατοικεί σε μια περιοχή, αποκτάει περισσότερα δικαιώματα στους ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ της περιοχής του από κάποιον που δεν κατοικεί εκεί;
Οι προνομιακές θέσεις στάθμευσης “για κατοίκους μόνον” ήταν μια πελατειακού χαρακτήρα επινόηση ορισμένων δημάρχων “προνομιούχων”, αρχικώς, περιοχών ως ανέξοδο “ρουσφέτι” προς τους δημότες τους η οποία επεκτάθηκε, διότι τα πρόστιμα αποτέλεσαν και πηγή εσόδων για τα δημοτικά ταμεία, χωρίς όμως, ευτυχώς, να καταστεί καθολική. Φαντάζεται κανείς τι θα συνέβαινε εάν σε όλη τη χώρα επιτρεπόταν η στάθμευση μόνο στους κατοίκους κάθε περιοχής; Ουσιαστικά θα απαγορεύονταν οι μετακινήσεις με αυτοκίνητο!
Δεν υπάρχει περίπτωση να προσφύγει θιγόμενος πολίτης στη Δικαιοσύνη και αυτή να αποφασίσει ότι μόνη η διαμονή σε κάποια περιοχή προσδίδει στον πολίτη προνόμια αποκλειστικής χρήσης δημόσιων χώρων. Ο λόγος που μέχρι τώρα δεν έχει γίνει κάτι τέτοιο είναι διότι ο πολίτης, εξουθενωμένος από την αυθαιρεσία της Δημόσιας Διοίκησης και από την απελπιστικά αργή αλλά και κοστοβόρα απονομή της Δικαιοσύνης, προτιμάει να πληρώσει τα 80 ή τα 40 ευρώ του, παράνομου, παράλογου και αντισυνταγματικού προστίμου από το να μπλέξει με τον κρατικό Μινώταυρο, καθώς, ακόμα κι αν κερδίσει την υπόθεση, θα του κοστίσει πολύ περισσότερο σε χαμένο χρόνο και χρήμα.
Πέρα όμως από την νομική πλευρά υπάρχουν πολλά θέματα ουσίας. Αυτή η μεταχείριση δημιουργεί προβλήματα και στους ίδιους τους κατοίκους που υποτίθεται ευνοεί! Αναφέρω μερικές ενδεικτικές περιπτώσεις:
1. Η επαγγελματική δραστηριότητα σε μια τέτοια “προστατευόμενη” περιοχή, αποκτάει ιδιαίτερο μειονέκτημα. Οι πελάτες της θα κινδυνεύουν ή να πληρώνουν κάθε φορά πρόστιμο ή να παρκάρουν πολύ μακριά από τον προορισμό τους ή να αναζητούν ιδιωτικό πάρκινγκ επί πληρωμή, επιβαρύνοντας έτσι τις συναλλαγές τους με την συγκεκριμένη εταιρεία ή τον επαγγελματία. Ούτε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν θα μπορούν να πρακάρουν αν είναι μόνιμοι κάτοικοι άλλης περιοχής. Αυτό, συνακόλουθα, απομειώνει την αξία των ιδιοκτησιών και τη δυνατότητα ενός ιδιοκτήτη να ενοικιάσει την ιδιοκτησία του για επαγγελματική χρήση.
2. Έρχεται να φιλοξενηθεί στο σπίτι του κατοίκου της περιοχής κάποιος φίλος ή συγγενής. Πού θα παρκάρει για όσο διάστημα μένει εκεί; Θα πληρώνει το ιδιαίτερα υψηλό ποσό που απαιτούν οι ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης για μια διαμονή που μπορεί να είναι πολλών ημερών ή μηνών; Ή θα παρκάρει μερικά χιλιόμετρα μακριά, εκεί που μένουν άλλοι κάτοικοι “μη προνομιούχοι” επιβαρύνοντας τη δική τους περιοχή; Αν οι φιλοξενούμενοι είναι π.χ. οι ηλικιωμένοι γονείς του κατοίκου, πόσο αυτό θα τους διευκολύνει στις μετακινήσεις τους; Και αν έχουν να ξεφορτώσουν βαλίτσες πώς θα το κάνουν αφού δεν επιτρέπεται ούτε καν η στάση αυτοκινήτων μη κατοίκων;
3. Ακόμα και για απλή επίσκεψη να έρθει κάποιος, σε έναν εορτάζοντα ας πούμε κάτοικο της περιοχής, και να πληρώσει ιδιωτικό πάρκινγκ, πάλι δημιουργείται πρόβλημα. Οι περισσότεροι ιδιωτικοί χώροι στάθμευσης κλείνουν τα μεσάνυχτα ή λίγο μετά. Άρα αυτή η διάταξη εξαναγκάζει τους επισκέπτες του “μόνιμου κατοίκου” να φύγουν πριν την ώρα που θα επιθυμούσαν, καταστρέφοντας ουσιαστικά την κοινωνική ζωή του. Πόσο “φιλικός” είναι ένας προορισμός φιλικού σπιτιού όταν ξέρετε ότι κάθε επίσκεψή σας εκεί επιβαρύνεται με 80 ευρώ πρόστιμο τουλάχιστον (σύμφωνα με τον ΚΟΚ παραμονή άνω των τριών ωρών δικαιολογεί και δεύτερο πρόστιμο) ή έστω με 15 ευρώ ιδιωτικού πάρκινγκ, αν, βέβαια, υπάρχει στην περιοχή, και αν βρείτε θέσεις;
Το ότι κάποιες περιοχές έχουν αυξημένο φόρτο κυκλοφορίας και ενδεχομένως μεγαλύτερο από άλλες πρόβλημα στάθμευσης είναι ένα γεγονός. Η αντιμετώπισή του θα μπορούσε να περιλαβάνει χώρους ελεγχόμενης, επί πληρωμή, στάθμευσης, που θα εναλλάσσονται με χώρους ελεύθερης στάθμευσης ή χώρους ελεύθερης στάθμευσης αλλά με περιορισμένη διάρκεια, ΟΛΟΙ προσβάσιμοι σε ΟΛΟΥΣ, κατοίκους και μη.
Κι αν ο Δήμος ήθελε να είναι γαλαντόμος προς τους δημότες του ας έφτιαχνε δημοτικό πάρκινγκ ή ας διαπραγματευόταν με ιδιωτικά πάρκινγκ μόνιμες θέσεις με χαμηλή τιμή τις οποίες θα μπορούσε να παραχωρεί, έναντι τιμήματος, σε όσους μόνιμους κατοίκους ενδιαφέρονται.
Βάσει των ανωτέρω, και επιφυλασσόμενος παντός νομίμου δικαιώματός μου, σας καλώ να ακυρώσετε το διοικητικό πρόστιμο που επιβάλατε σε εμένα και σε πολλούς άλλους οδηγούς – όπως διαπίστωσα από το πλήθος των αυτοκινήτων που εκείνη την ημέρα είχαν το σχετικό “επισκεπτήριο” – και, κυρίως, να αφαιρέσετε δια παντός τις εν λόγω παράνομες πινακίδες αντιμετωπίζοντας σε εντελώς διαφορετική βάση το πρόβλημα της στάθμευσης στις συγκεκριμένες περιοχές.
Σας γνωρίζω ότι καθώς το θέμα αφορά ακόμα μία, κατά την άποψή μου, αυθαιρεσία της Δημόσιας Διοίκησης σε βάρος του Πολίτη, θα δημοσιοποιήσω και το παρόν υπόμνημα και την απάντησή σας.
Υ.Γ. Στις “ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΡΑΒΑΤΗ” (sic) αναφέρεται ότι ενώ ο «παραβάτης» έχει δέκα ημερολογιακές μέρες προθεσμία να πληρώσει το πρόστιμο και να τύχει της έκπτωσης του 50%, η απάντησή σας σχετικά με την έκβαση της αίτησης υποβολής αντιρρήσεων αποστέλλεται εντός διαστήματος 50 ημερών. Έτσι εγκλωβίζεται ο κατά την αντίληψή σας «παραβάτης» στο δίλημμα: να πληρώσω τώρα για να γλυτώσω από το «μπλέξιμο» ή να περιμένω την απάντηση, που μπορεί (το πιθανότερο) να είναι απορριπτική, οπότε θα πληρώσω τα διπλά; Θα μου πείτε: δικό του πρόβλημα. Με τέτοιες διαδικασίες, όμως, παγιώνεται στον πολίτη η αντίληψη ότι η Δημόσια Διοίκηση «παίζει βρώμικα» σε όλα τα επίπεδα βρίσκοντας τρόπους η σχέση της με τον πολίτη, ακόμα και στις διαδικασίες, να είναι ανισότιμη, φυσικά εις βάρος του. Η άποψή μου είναι ότι οι δέκα μέρες της προθεσμίας θα έπρεπε να αρχίζουν να μετράνε μετά την απορριπτική, ενδεχομένως, απάντηση της Διεύθυνσης Δημοτικής Αστυνομίας. Η δική σας άποψη ποια είναι; Επίσης: αν ο «παραβάτης» πληρώσει εντός του δεκαημέρου και τελικά οι αντιρρήσεις του δικαιωθούν, τού επιστρέφεται το πρόστιμο ως αχρεωστήτως καταβληθέν;
