Αρκεί εδώ να πούμε ότι στην Ευρώπη το κυρίαρχο ρεύμα των λειτουργιστών και των νεολειτουργιστών έβλεπε την ολοκλήρωση των εθνών μέσα σε μια νέα υπερεθνική πολιτική κοινότητα με οικονομικές (υλιστικές) προσεγγίσεις. Αξίζει να υπογραμμιστεί κάτι το οποίο δεν διαβάζουμε συχνά στην βιβλιογραφία περί Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης. Ότι δηλαδή σε αντίθεση με τις μέχρι τους Νέους Χρόνους πολυεθνική συγκρότηση των Εθνών (αυτοκρατορίες, κοσμοσυστήματα), ο διεθνιστικός κομμουνισμός ανατολικά και ο διεθνιστικός φιλελευθερισμός στην Δυτική Ευρώπη, αμφότεροι επιζητούσε μια ανθρωπολογική εξομοίωση και μια πολιτική εξίσωση με οικονομικά, κατά βάση, μέσα . Μια δηλαδή οικονομική/υλιστική ανθρωπολογία. ……
Σε γενικές γραμμές μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η ιδεαλιστική υπόθεση εργασίας ήταν ότι οι ωφελιμιστικές-υλικές συναλλαγές θα ένωναν την Ευρώπη και γιατί όχι -έλεγαν μερικοί – και όλο τον πλανήτη. Ως προς τούτο μπορούμε να αναφερθούμε στον Κονδύλη – όταν έγραψε ότι: Είναι «πολιτικά νήπιος όποιος αναφέρεται στις δήθεν γενικές σύγχρονες τάσεις για υπέρβαση του εθνικού κράτους και για τη βαθμιαία πτώση των συνόρων, αποσιωπώντας ότι είναι δύο πολύ διαφορετικά πράγματα να περνούν τα σύνορα σου στρατιές τουριστών και να τα περνούν τα στρατεύματα ενός γειτονικού κράτους».[ Μιλώντας με συγκαιρινούς όρους και παρατηρώντας την διαίρεση εντός της ΕΕ όσον αφορά το προσφυγικό ζήτημα, θα μπορούσαμε να πούμε ότι, επιπλέον, είναι ένα πράγμα οι ωφελιμιστικές συναλλαγές και η ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων και αγαθών και άλλο να τα περνούν εκατομμύρια πρόσφυγες και μετανάστες λόγω κατάρρευσης περιφερειακών κρατών. Τα αίτια της κατάρρευσης αυτής είναι γνωστά όπως είναι και η δράστες των «επεμβάσεων»που την προκάλεσαν.
Ο πλανήτης είναι ένα καζάνι μέσα στο οποίο δεν μπορεί κανείς κατά βούληση να ρίξει όλες τις κοινωνικές οντότητες και όλους τους ανθρώπους για να εξαλείψει την ετερότητά τους. Η αντίληψη ότι ο κόσμος μπορεί να εξισωθεί πολιτικά και εξομοιωθεί ανθρωπολογικά ανεξάρτητα πόσοι την υιοθετούν είναι επιστημονικά και λογικά αδιάφορη. Το διακρατικό σύστημα είναι οντολογικά θεμελιωμένο και τα εθνοκράτη όπως γεννιούνται και όπως εξελίσσονται είναι κοσμοθεωρητικά συγκροτημένα και από άποψη πολιτικής ηθικής και κανονιστικής διαμόρφωσης διαρκώς εξελίσσονται. Συγκροτούν στον τόπο και στον χρόνο την οικεία πολιτικοανθρωπολογική ετερότητα βαθαίνοντας έτσι την διαφοροποίηση του διεθνούς συστήματος.
Κοσμοθεωρητικά: Αφετηριακοί στρατηγικοί προσανατολισμοί στα πεδία
