Καμιά πόρτα εξόδου από την κρίση δεν πρόκειται να ξεκλειδώσει. Καμιά ανάπτυξη δεν πρόκειται να έλθει και καμιά βελτίωση των οικονομικών δεν πρόκειται να φανεί, αν δεν τολμήσουμε να πούμε την αλήθεια για το συνταξιοδοτικό πρόβλημα. Η επίλυσή του δεν είναι ικανή είναι όμως αναγκαία για το ξεμπλοκάρισμα της χώρας. Διότι, ενώ οι υπόλοιπες δαπάνες της γενικής κυβέρνησης έχουν περιοριστεί στα επίπεδα του 2007, οι δαπάνες για συντάξεις το 2014 ήταν μεγαλύτερες κατά 7% από αυτές του 2007 παρόλο που οι συνταξιούχοι είχαν χάσει σχεδόν το 50% της σύνταξής τους. Και όλα αυτά την ίδια στιγμή που το ΑΕΠ της χώρας είχε μειωθεί κατά 25%. Οι συνταξιούχοι 50-65 ετών απομυζούν σήμερα το 25% της συνταξιοδοτικής δαπάνης.
Μια σύγκριση με την Eυρώπη είναι πάντα χρήσιμη. Η Ελλάδα πληρώνει για συντάξεις το 16% του ΑΕΠ της και η ευρωζώνη το 13,8%, η δε Γερμανία το 12%. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γ. Στρατόπουλου, το 2013 η συνταξιοδοτική δαπάνη ανά κάτοικο στην Ελλάδα ήταν 2.697 ευρώ, ενώ στην Ισπανία 2.786. Σχεδόν ίδια. Με μια λεπτομέρεια. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας ήταν 16.500 ευρώ ενώ της Ισπανίας 22.100, δηλαδή 34% μεγαλύτερο. Μια από τις πολλές βέβαια αιτίες που η Ισπανία προχωράει ενώ η Ελλάδα υποχωρεί. Όσο δεν ομολογούμε την αλήθεια και δεν παίρνουμε ανάλογες αποφάσεις θα κάνουμε βήματα μόνο προς τα πίσω μέχρι την τελική κατάρρευση. Ο Τάσος Γιαννίτσης στο πρόσφατο βιβλίο του «Το ασφαλιστικό και η κρίση» τα λέει όλα.
Ο Έλληνας την ξέρει την αλήθεια; Στην έρευνα της διαΝΕΟσις το μοντέλο υψηλής φορολογίας και ισχυρού κράτους πρόνοιας βρίσκει αποδοχή στο 49,7% του δείγματος έναντι ενός μοντέλου «χαμηλότερης φορολογίας και λιγότερης κρατικής μέριμνας« (39,2%). Μόνο που η αλήθεια που ξέρει είναι η μισή. Το ισχυρό κράτος πρόνοιας δεν είναι για όλους, είναι πελατειακό και άδικο γι’ αυτούς που έχουν πραγματικά ανάγκη. Η υψηλή φορολογία εμποδίζει την ανάπτυξη και σε συνδυασμό με τη μεγάλη συνταξιοδοτική δαπάνη αφαιρεί πόρους από τις ιδιωτικές και δημόσιες επενδύσεις και διατηρεί την ανεργία σε υψηλά επίπεδα. Η Ελλάδα δουλεύει για να συντηρεί τις υψηλές συντάξεις εκ των 2.654.198 συνταξιούχων (2,4 δις ευρώ μηνιαίως το 2015). Η διαγενεακή αλληλεγγύη και η κοινωνική πολιτική αναδιανομής επιβάλλουν νέες μειώσεις των υψηλών και των πρόωρων συντάξεων. Θα μας το πει και το κουαρτέτο.
Ποιος όμως πληρώνει τους φόρους; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων (2015), το 50% (3,98 εκατ.) σχεδόν των φορολογουμένων δηλώνει εισοδήματα έως 5.000 ευρώ, ενώ μόνο το 3% των φορολογουμένων, με εισοδήματα πάνω από 30.000 ευρώ, πληρώνει το 42% του φόρου εισοδήματος. Τα νούμερα αποδεικνύουν όχι μόνο τη δυσπραγία των πολιτών αλλά και εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Με τα νέα προτεινόμενα μέτρα οι αδικίες θα επεκταθούν για κάποιες κατηγορίες πολιτών ενώ όσοι μπορούν να κλείνουν δρόμους ή δημόσιες υπηρεσίες ευελπιστούν βάσιμα ότι θα τύχουν ευνοϊκής αντιμετώπισης. Όποιοι μπορούν να διαπραγματεύονται «πολιτικά» με την κυβέρνηση ή να φοροδιαφεύγουν ίσως τα καταφέρουν. Οι υπόλοιποι θα πληρώνουν και γι’ αυτούς.
Το πολιτικό σύστημα ξέρει ολόκληρη την αλήθεια. Ακόμα και η ημιμαθής Αριστερά την έμαθε, τώρα που ανέβηκε στην εξουσία. Δεν θέλει να την ομολογήσει στους νέους πελάτες της, αλλά στην επικείμενη αξιολόγηση από τους εταίρους η μάσκα της θα πέσει και θα κάνει πάταγο. Η αμήχανη αντιπολίτευση, ενώ παραδέχεται ότι η υψηλή φορολογία είναι αρνητική για την οικονομία, δεν τολμά να παραδεχτεί ότι η μείωση αυτής προϋποθέτει και μείωση των υψηλότερων και πρόωρων συντάξεων. Γιατί από τον Ιούνιο του 2012 μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ διπλασίασε τις δυνάμεις του στο χώρο των συνταξιούχων (από 16% σε 32%) και έπιασε σχεδόν τη ΝΔ (36%). Ο λαϊκισμός, η δημαγωγία, το παραμύθι με τα οποία η αριστερά και η ακροδεξιά μπόλιασαν την κοινωνία, κρατούν ομήρους όλα τα πολιτικά κόμματα. Οι σκηνές των επιθέσεων στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ από «αγανακτισμένους πολίτες» στοιχειώνουν και τον ύπνο των πολιτικών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
