Του Γιάννη Σιδέρη
Πάρτι έγινε στα social media με τον νέο σύμβουλο «Στρατηγικού Σχεδιασμού» του πρωθυπουργικού Γραφείου (!) Νίκο Καρανίκα. Η σελίδα εισαγωγικώς θα αποστεί όσων δικαίως τροφοδότησαν το χλευασμό: την παροιμιώδη άγνοια ορθογραφίας, σύνταξης και γραμματικής, την αφοσίωση του στην Ελένη Μενεγάκη (που προφανώς δεν είναι κατασκευασμένο προϊόν των Media της κοινωνίας του θεάματος, την οποία καταπολεμά), την ρατσιστική αντιμετώπιση της Τσαπανίδου που… «έχει ασχημίσει», καθότι μνημονιακιά (αν και υποτίθεται ότι στον κόσμο του η εμφάνιση δεν αποτελεί κριτήριο αξιολόγησης των ανθρώπων).
Ο Καρανίκας… «σήμα κατατεθέν»
Έγραφε το συριζαίικο site left.gr για τον εν λόγω, εν έτι 2013: «Το όνομα του Νίκου Καρανίκα έχει συνδεθεί στενά με τον όρο ‘αντιρρησίας συνείδησης’».
Δεν είχα την τύχη να τον γνωρίζω. Από όσα δημοσιοποιήθηκαν ο κ. Καρανίκας είχε οικοδομήσει ένα προφίλ που ταίριαζε στο προφίλ της νέας Αριστεράς, που ανδρώθηκε στους εύκολους καιρούς της πασοκοκρατίας, όπου σε κάθε τομέα οι πράξεις, είτε αμφισβήτησης των νόμων, είτε καταστρατήγησής τους δι ίδιον όφελος (π.χ. διαπλοκή) δεν είχαν επιπτώσεις.
Ήταν μια Νέα Αριστερά που ενσωμάτωνε οτιδήποτε ερχόταν από τις ριζοσπαστικές αναθεωρητικές ομάδες της Δύσης, τα υιοθετούσε χωρίς φιλτράρισμα, κατά πόσο ταίριαζαν στην συγκεκριμένη χώρα. Που εκλάμβανε τα προτάγματά της ως απόλυτες αρχές, χωρίς να τα προσομοιώνει σε τόπο και χρόνο. (Παράδειγμα: το να είσαι αρνητής στράτευσης στην Βρετανία ή τη Σουηδία, ήταν μια προοδευτική ριζοσπαστική στάση ζωής. Το να είσαι αρνητής στράτευσης σε ένα ενδεχόμενο κράτος της Παλαιστίνης, εκ των πραγμάτων είσαι προδότης και σου πρέπει το στρατοδικείο, ως προδότη). Δηλαδή οι αρχές δεν αποστασιοποιούνται από τον χώρο που ζεις, και τις αναγκαιότητες του – και εν προκειμένω η Ελλάδα ως «χώρα συνόρων», έχει τις δικές της αναγκαιότητες.
Στο θέμα της 11ης Σεπτεμβρίου, που το θεώρησε ότι θα ήταν… αριστούργημα, αν δεν είχε ανθρώπινα θύματα. Η διευκρίνιση του περί ανθρωπίνων θυμάτων τον απαλλάσσει από απολογητή του τζιχαντισμού. Στην κρίση του, (πολιτικά μιλώντας πάντα) πρυτάνευσε η άποψη: «παγκόσμιο κέντρο εμπορίου, χρηματιστηριακού κεφαλαίου και θεάματος. Το Πεντάγωνο: εργαστήρι του μιλιταρισμού, η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής. Το Υπουργείο Εξωτερικών: Στρατηγείο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των USA. Ο Λευκός Οίκος (ως πρόθεση): Κέντρο διαχείρισης του κρατικού μηχανισμού και συνέταιρος του ιδιωτικού κεφαλαίου, των πολυεθνικών».
Είναι η συνήθης κριτική που διαχέεται από τη νέα αριστερά, από το «Occupy Wall Street» έως τις αριστερίστικες ομάδες και τα εικονοκλαστική ρεύματα του τρίτου κόσμου. Μόνο που είναι απλό μηρύκασμα συνθημάτων.
Το ίδιο και το μνημειακό «η καριέρα είναι χολέρα», διατρέχει ένα τμήμα της ριζοσπαστικοποιημένης νεολαίας που ξεκίνησε (χωρίς ο γράφων να είναι κοινωνιολόγος) από κινήματα αμφισβήτησης της καταναλωτικής κοινωνίας, φέρει ψήγματα υπαρξισμού, κορυφώθηκε με το κίνημα των μπίτνικς και των χίπις, εμπνέει όσους θέλουν να αλλάξουν το «σύστημα», για να διαμορφώσουν ένα νέο κόσμο «είναι εφικτός». Ο άνθρωπος σύμφωνα με αυτή τη σκέψη αλλοτριώνεται στο κυνήγι της επιτυχίας, της καριέρας, καταστρατηγεί τα ωράριά του, δουλεύει υπερεντατικά, θυσιάζει τις προσωπικές στιγμές, τις δικές του και της οικογένειάς του, καταστρατηγεί τον ελεύθερο χρόνο του, που θα μπορούσε να ήταν δημιουργικός και ευτυχισμένος.
Επιτελείο χαμηλών προδιαγραφών
Οι ιδέες του κ. Καρανίκα δεν ήταν ξένες προς το περιβάλλον του Μαξίμου – άλλωστε ο κ Καρανίκας μαζί τα έπινε με τον κ. Τσίπρα, όπως δείχνουν οι φωτογραφίες.
Το πρόβλημά του είναι ότι όλα είναι θολά. Ανεπεξέργαστες θεωρίες που εκφυλίζονται σε εύκολα συνθήματα, χωρίς περεταίρω κοινωνική και φιλοσοφική εμβάθυνση.
Η ουσία δηλαδή είναι ότι θα περίμενε κανείς από έναν πρωθυπουργό που έφθασε στα όρια της αντοχής του πνευματικά και σωματικά για να κάνει μια -υποτίθεται- «αξιοπρεπή» συμφωνία για την χώρα, που έχει μπροστά του και βιώνει τρομερές κοινωνικές και εθνικές κρίσεις, να επιλέξει τους καλύτερους Έλληνες για να βοηθήσουν τον ίδιο και τη χώρα να βγει η χώρα από την κρίση, να βρει διεξόδους, να σχεδιάσουν για την Ελλάδα και την κοινωνία. Να βρει δηλαδή συνεργάτες με πνευματικό και κοινωνικό ανάστημα υπεράνω υποψίας, όχι αναγκαστικά και πτυχία και τίτλους, αλλά να βρει έξυπνους και αφοσιωμένους στο καθήκον ανθρώπους.
Δεν είναι ο πρώτος που πηγαίνει στο Μαξίμου επειδή είναι δικός του, είναι ο τελευταίος μέχρι τον επόμενο. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν οργανώνει ένα γραφείο υψηλών προδιαγραφών, αλλά ένα γραφείο δικών του, γραφικών ίσως. Να μην θεωρεί ο κ. Τσίπρας ότι επειδή, αντί για στιβαρό γραφείο πρωθυπουργού, δημιουργεί μια νέα αυλή των θαυμάτων, ο λαός θα είναι επιεικής. Τώρα που βρίσκεται ακόμη ψηλά, στην πρώτη θέση νοιώθει ίσως μόνιμος και άτρωτος, ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει και λογαριασμό να μην δίνει. Δυστυχώς για τον ίδιο, στο τέλος όλοι δίνουν λογαριασμό και πολλοί πρωθυπουργοί πλήρωσαν βαρύ τίμημα, όχι μόνο για την διακυβέρνηση, αλλά και για τις επιλογές τους. Μια ματιά στην ιστορία θα τον πείσει.
Αλλά, εκεί που θα περίμενε κανείς την αριστερά να κάνει τον λαό να τρίβει τα μάτια του αξιοποιώντας τα καλύτερα μυαλά, βλέπει ότι όλα ήταν μια πλάνη. Γιατί αν προσέλαβε τον κ. Καρανίκα ως καλύτερο, τότε η απόσταση από την επιθεώρηση όλο και μικραίνει…
