Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
Τι νόημα έχει άραγε να ασχοληθεί κανείς διεξοδικά με τις ευθύνες για τις κοροϊδίες της διαπραγμάτευσης και την κακή συμφωνία -για την Ελλάδα- σε σχέση με το προσφυγικό; Άλλωστε, τα πράγματα είναι πλέον τόσο αυτονόητα που μόνο κάποιος τυφλωμένος κομματικά ή από ταξικό μίσος, δεν μπορεί να τα κατανοήσει. Δυστυχώς συνήθως η βλακεία είναι ανίκητη…
Γιατί μόνο αν είσαι βλάκας δεν αντιλαμβάνεσαι ότι η χώρα έχει βρεθεί σε συμπληγάδες που απειλούν να την συντρίψουν. Από τη μια μεριά μια κυβέρνηση που δεν μπορεί ούτε καν να αντιληφθεί, όχι να διαχειριστεί, το σπιράλ θανάτου στο οποίο έχει εισέλθει η ελληνική οικονομία. Που θεωρεί ότι με μπαράζ φόρων θα βρει τον τρόπο να γεμίζει τα κρατικά ταμεία για να πληρώνεται ένα υπερτροφικό και άχρηστο δημόσιο. Που θεωρεί πλούσιους όσους έχουν εισοδήματα 30.000 ευρώ λες και βρισκόμαστε στη Σοβιετική Ένωση του Στάλιν. Που δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να βάλει στην ατζέντα την παράμετρο ανάπτυξη, που δεν επιθυμεί ξένες επενδύσεις στη χώρα.
Και που στο ζήτημα του προσφυγικού έχει βάλει το κεφάλι της χώρας στον πάγκο του χασάπη χωρίς να έχει αρθρώσει ούτε μία πρόταση, ούτε μία θέση που θα μπορούσε να εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα. Αποδεχόμενη πλήρως τον ηγεμονικό ρόλο της Τουρκίας αναγάγοντας -στο τέλος της ημέρας- ένα πανευρωπαϊκό ζήτημα σε σχεδόν διμερές!!! Και είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι τους επόμενους μήνες και χρόνια το πρόβλημα θα διογκωθεί. Απίστευτη πολιτική βλακεία…
Και από την άλλη πλευρά υπάρχει μια Ευρωπαϊκή Ένωση που ασφαλώς διαλέγει τις πλέον σκοτεινές πλευρές της σύγχρονης ιστορίας της. Μία Ε.Ε. που αποδεικνύεται πολύ κατώτερη των περιστάσεων και ως προς τη διαχείριση της ελληνικής υπόθεσης στην οικονομία, αλλά και ως προς το προσφυγικό. Με Ευρωπαίους ηγέτες είτε αδύναμους όπως ο Ολάντ είτε χωρίς την ισχύ του παρελθόντος όπως είναι η Μέρκελ.
Μία Ευρώπη που δυστυχώς κάνει και αυτή βλακείες. Σπεκουλάρει πολιτικά με την ελληνική κυβέρνηση, αδιαφορώντας για τις ευρύτερες συνέπειες. Επιδιώκοντας την επανάληψη του περσινού σεναρίου της συμφωνίας προ του αδιεξόδου. Επιμένοντας ωστόσο σε ένα οικονομικό κοκτέιλ που γνωρίζει εκ των προτέρων ότι δεν μπορεί να πετύχει. Πού το πάει λοιπόν; Αλλά και στο προσφυγικό, η περίφημη ευρωπαϊκή αλληλεγγύη έχει πάει περίπατο. Ο καθένας για τον εαυτό του και η Ελλάδα -που ούτως ή άλλως θεωρούν ότι τους έχει… κουράσει, στο απόσπασμα. Και ας γνωρίζουν ότι η χώρα θα επωμιστεί ένα βάρος που δεν το αντέχει…
Ποια είναι η λύση; Σίγουρα δεν μπορεί να την αναζητήσει αυτή η κυβέρνηση. Έχει ήδη αποτύχει. Μπορεί η επόμενη; Μακάρι, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα αναλάβει ευθύνες και ψηφισμένες αποφάσεις που δεν θα μπορέσει να φέρει εύκολα εις πέρας. Εκτός και αν δούμε μία κίνηση ευρύτερη. Να κάνει η επόμενη κυβέρνηση, του Κυριάκου όπως και δημοσκοπικά προκύπτει, αυτό που δεν θέλησε να κάνει ο Τσίπρας τον Σεπτέμβριο. Να ανοίξει το παιχνίδι. Να αναζητήσει ανθρώπους, χωρίς απαραίτητα κομματική ταυτότητα που να μπορούν όμως να κάνουν τη δουλειά.
Ο ίδιος θέλει να λέγεται μεταρρυθμιστής. Ποιοι λοιπόν μπορούν να μεταρρυθμίσουν τη χώρα; Αυτούς να χρησιμοποιήσει. Είτε εντός είτε και εκτός κομματικών γραμμών. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα δεν χωρούν “ανταλλάγματα” ή “εξυπηρετήσεις”. Χρειάζεται μόνο έμπνευση και σκληρή δουλειά. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν δέκα – δεκαπέντε “τρελοί” με ικανότητες… Όραμα και ηγεσία να τους εμπνεύσει χρειάζεται. Και όχι άλλη βλακεία. Πρέπει επιτέλους να νικηθεί.
