Στην Ελλάδα επικρατεί η εντύπωση ότι η Τουρκία διαχρονικά τα καταφέρνει καλύτερα στις διεκδικήσεις. Πάντα πετυχαίνει περισσότερα από εμάς. Τώρα, με το Προσφυγικό και μεταναστευτικό πρόβλημα, η εντύπωση έχει γίνει βεβαιότητα: η Τουρκία παίρνει σχεδόν τα πάντα από την Ευρωπαϊκή Ενωση και η Ελλάδα το πολύ-πολύ να διαχειρίζεται κάποιες χιλιάδες ανθρώπους, που θα εγκλωβιστούν από το κλείσιμο των συνόρων.
Και όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Ούτε η ηγεσία της Τουρκίας ούτε η διπλωματία της είναι εξ ορισμού καλύτερη από την ελληνική. Εξαρτάται από τους ανθρώπους, τις ικανότητες και τις επιδιώξεις τους.
Δεν χρειάζεται να πάμε πολλά χρόνια πίσω. Υποτίθεται ότι, κατά την υπόθεση των Ιμίων(1996), η Ελλάδα έχασε πολιτικό και διπλωματικό κεφάλαιο και αντίθετα η Τουρκία κέρδισε. Παρά τις κραυγές των εθνοπατριωτών της συμφοράς, τίποτα από αυτά δεν ήταν αληθές. Επειτα από αυτήν την «ήττα», η Ελλάδα πέτυχε τους εξής δύο εθνικούς στόχους:
Η ίδια εντάχθηκε στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ευρώ).
Η Κύπρος εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ενωση, παρά την λυσσώδη αντίδραση της Τουρκίας.
Οι στόχοι είχαν τεθεί παλιότερα, αλλά η μεγάλη ώθηση δόθηκε στη δεκαετία του ’90 και οι προσπάθειες στέφθηκαν από απόλυτη επιτυχία στις αρχές της επόμενης δεκαετίας.
Πώς συνέβη αυτό; Πολύ απλά η χώρα ευτύχησε να έχει ηγεσία που έθεσε και προώθησε συνειδητά τους στόχους. Αναφέρουμε ενδεικτικά ονόματα: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, Ανδρέας Παπανδρέου (μετά το 1993), Κώστας Σημίτης, Θεόδωρος Πάγκαλος στην Ελλάδα. Και Γλαύκος Κληρίδης, Γιώργος Βασιλείου, Τάσσος Παπαδόπουλος, Γιάννος Κρανιδιώτης στην Κύπρο.
Οι ερασιτέχνες που μας κυβερνούν από την αρχή του 2015 δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Ετσι, οι «μαγκιές» που έκαναν με τις διαπραγματεύσεις οδήγησαν τη χώρα σε νέο οδυνηρό Μνημόνιο και ανυπολόγιστο κόστος και τους ίδιους σε πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο τώρα αρχίζει να φαίνεται
Την ίδια περίοδο, η Ελλάδα κυριαρχούσε πολιτικά και οικονομικά στα Βαλκάνια. Η Τουρκία είχε βυθιστεί σε οικονομική κρίση, χώρια τα προβλήματα ασφάλειας που είχε στα ανατολικά της σύνορα. Μετά ήρθε ο Ερντογάν και τα πράγματα άρχισαν σιγά-σιγά να αλλάζουν.
Ερχόμαστε στο σήμερα. Οι ερασιτέχνες που μας κυβερνούν από την αρχή του 2015 δεν είχαν πάρει χαμπάρι τίποτα. Ετσι, οι «μαγκιές» που έκαναν με τις διαπραγματεύσεις οδήγησαν τη χώρα σε νέο οδυνηρό Μνημόνιο και ανυπολόγιστο κόστος και τους ίδιους σε πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο τώρα αρχίζει να φαίνεται. Στο εξωτερικό τρέχουν να κρυφτούν πίσω από τις φτερούγες της Μέρκελ (η οποία, ευτυχώς, δεν πήρε τοις μετρητοίς τα «go back» του Αλέξη Τσίπρα). Και στο εσωτερικό δεν μπορούν πλέον να πάνε πουθενά να μιλήσουν χωρίς αστυνομική προστασία.
Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό χρειάστηκαν μήνες να καταλάβουν. Στην αρχή δεν ήθελαν «ούτε ευρώ» από τους Ευρωπαίους, διότι έκαναν το «ανθρωπιστικό καθήκον» τους. Τώρα βλέπουν τον Νταβούτογλου να αποσπά δισεκατομμύρια ευρώ και άλλες παροχές, που ελπίζουμε να μην οδηγήσουν και σε απώλεια ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Κι εμείς βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να περνάνε τα βράδια τους μέσα στις λάσπες, με τα παιδιά τους να αρρωσταίνουν κατά δεκάδες κάθε μέρα. Βλέπετε οι δικοί μας πουλούσαν «ανθρωπισμό», αλλά δεν είχαν καταλάβει ότι αυτός χρειάζεται υποδομές: σπίτια, σκηνές, ρούχα, φάρμακα, τροφές.
Δυστυχώς, αυτή είναι η Ελλάδα των λογάδων και των φανφαρόνων, που ανακαλύπτουν το πρόβλημα όταν γιγαντώνεται και ξεφεύγει από τον έλεγχο. Αυτή είναι η Ελλάδα του Τσίπρα, του Καμμένου, του Κοτζιά, της Τασίας Χριστουδουλοπούλου. Ολων αυτών των «νέων», που ήρθαν με τις ιδεοληψίες και τον κυνισμό τους να λύσουν τα προβλήματα, που δεν μπορούσαν οι «παλιοί».
Η σύγκριση, βεβαίως, είναι καταλυτική πια. Και αρχίζουν να το καταλαβαίνουν ακόμη και οι πιο φανατικοί (μέχρι πρότινος…) υποστηρικτές των σημερινών, που δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαιδουριών άχυρα και κάποιοι περιμένουν να αντιμετωπίσουν τον Ερντογάν και τον Νταβούτογλου.
Δεν απομένει τίποτα άλλο παρά οι ευχές: η κατρακύλα να σταματήσει εδώ και η ζημιά να μη συνεχιστεί.
