Αρκετοί εξ ημών έχουν κουραστεί από τις απαισιόδοξες εκτιμήσεις της στήλης τα τελευταία αρκετά χρόνια και ιδίως μετά την ελληνική χρεοκοπία του 2010.
Μια καθημερινή στήλη αρθρογραφίας που απευθύνεται κατά κύριο λόγο στους οικονομικά ενεργούς πολίτες οι οποίοι χρειάζονται εκτιμήσεις και πληροφορίες προκειμένου να σταθμίσουν τις αποφάσεις τους, οφείλει να προεκτείνει τις πιθανές συνέπειες των δεδομένων που υπάρχουν, υπό το απαραίτητο πρίσμα της υποκειμενικής της αντίληψης.
Η γενική εκτίμηση της στήλης από το 2010 και μετά πως η οικονομία και η χώρα βουλιάζουν καθώς αρνούνται να αλλάξουν, σε γενικές γραμμές επιβεβαιώνεται, καθώς κάθε φέτος αποδεικνύεται χειρότερο από το πέρυσι.
Σε δυο περιόδους που η στήλη κατά την κρίση της ενδεχομένως να αδίκησε τα δεδομένα και τις συνέπειές τους ήταν το 2010 όταν στην αρχή είχε πιστέψει πως το μνημόνιο θα βοηθούσε τη μεταρρύθμιση των πελατειακών και κλεπτοκρατικών παραλογισμών αυτής της χώρας και το 2014 όταν υποεκτίμησε τις συνέπειες της διακυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου στη βελτίωση των συνθηκών της οικονομίας.
Στην τελευταία περίπτωση δημιουργήθηκε ώθηση στην οικονομία η οποία κράτησε μέχρι την επιβολή των capital controls. Παρ’ όλα αυτά χωρίς δραστικές αλλαγές στο ασφαλιστικό και σε ριζικές μεταρρυθμίσεις στο δημόσιο και το φορολογικό σύστημα, οι όποιες βελτιώσεις θα είναι προσωρινές, μέτριας δυναμικής και θνησιγενείς.
Αισίως βρισκόμαστε στο 2016, εν μέσω αναταραχής στις διεθνείς αγορές, μιας προσφυγικής κρίσης που απειλεί να διαλύσει την Ε.Ε., μιας κυβέρνησης που θυμίζει 15μελές μαθητικό συμβούλιο σχολείου ειδικής αγωγής και με μια κοινωνία που είναι συγχυσμένη και πολυδιασπασμένη σε επιμέρους συμφέροντα.
Αν κοιτάξει κάποιος το δυναμικό της ελληνικής κοινωνίας, τρεις είναι οι πλέον ισχυρές ομάδες. Οι συνταξιούχοι που αποτελούν μακράν την πολυπληθέστερη κατηγορία. Ο πελατοκρατούμενος δημόσιος και ευρύτερος δημόσιος τομέας που είναι ο καλύτερα οργανωμένος μέσω των συνδικάτων και έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στην εκάστοτε πολιτική εξουσία. Ο τρίτος πόλος είναι ο ολιγαρχικά δομημένος και κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας ο οποίος μαζί με σημαντική μερίδα της διαπλοκής του δημοσίου έχει βγάλει στο εξωτερικό πάνω από 100 δισ. ευρώ, τα οποία θα αποκτήσουν πολλαπλάσια ανταλλακτική αξία αν η χώρα επιστρέψει στη δραχμή, καθιστώντας την πλειοψηφία έρμαιο εκμετάλλευσης αντί πινακίου φακής. Στην Ελλάδα η ολιγαρχία λόγω της δομής της οικονομίας δεν περιορίζεται σε δέκα μεγάλες οικογένειες, αλλά μέσω της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς του δημοσίου συμπεριλαμβάνει ευρύτατες πληθυσμιακές κατηγορίες.
Το “κόμμα” αυτών που έχουν συμφέρον στη δραχμή χρησιμοποιεί σαν πολιορκητικό κριό τους πάντα παρόντες χρήσιμους ηλίθιους της άκρας αριστεράς και της άκρας δεξιάς που έχουν ταυτίσει τη Δύση με πηγή δεινών, των δεινών που οι ίδιοι έχουν προκαλέσει στο δύσμοιρο τούτο τόπο.
Η οικονομία
Η παρουσία μιας κυβέρνησης της παλαβής αριστεράς στην εξουσία έχει προκαλέσει καθίζηση στην οικονομία η οποία αν και με κάποια καθυστέρηση, λόγω της ισχυρής παρουσίας της μαύρης οικονομίας αρχίζει να γίνεται πλέον αισθητή και στα στατιστικά δελτία.
Η κυβέρνηση έχει εμφανίσει ένα σχεδόν ακοστολόγητο “μπακαλοκείμενο” για ασφαλιστικό νόμο, ο οποίος είναι απίθανο να γίνει δεκτός από το Κουαρτέτο.
Ο κ. Τσίπρας μην έχοντας κατανοήσει τη σημασία του ασφαλιστικού κόστους σε οποιαδήποτε ανταγωνιστική οικονομική δραστηριότητα, τρέφει την ψευδαίσθηση πως μπορεί να κερδίσει κάτι στο ασφαλιστικό δίνοντας αυτό που ούτως ή άλλως μπορούν να πάρουν με την αποβολή της Ελλάδας από τη Σένγκεν στο προσφυγικό.
Ζητάει δηλαδή να διατηρήσει η Ελλάδα να πληρώνει το 17% σε συντάξεις (το υψηλότερο ποσοστό στην ΕΕ και σε όλον τον κόσμο) με τα έσοδα μιας από τις πιο αδύναμες οικονομίες στην Ευρωζώνη. Αυτός είναι ο λόγος που μιλάμε για κυβέρνηση επιπέδου 15μελούς…
Το πιθανότερο είναι να του δοθεί ένα άλλο ασφαλιστικό με δραστικές μειώσεις σε κύριες και επικουρικές συντάξεις το οποίο δεν θα μπορέσει να διαχειριστεί, καθώς ούτε το παρόν “μπακαλοσχέδιο” Κατρούγκαλου μπορεί να διαχειριστεί.
Όπως έχουμε ξαναγράψει ακόμη και αν η οριακή πλειοψηφία των 153 βουλευτών ψηφίσει ό,τι χρειαστεί για να παραμείνει η κυβέρνηση στην εξουσία, δύσκολα μπορεί η παρούσα κυβέρνηση να εφαρμόσει οτιδήποτε. Άλλωστε το έχει αποδείξει τον τελευταίο χρόνο. Όμως ακόμη δυσκολότερα, η παρούσα κυβέρνηση μπορεί να ανακτήσει την εμπιστοσύνη στην οικονομία και ιδίως στις τράπεζες απ’ όπου οι καταθέσεις έχουν κάνει φτερά.
Όσοι έχουν απομακρύνει τις καταθέσεις δεν πρόκειται να τις επιστρέψουν, όχι μόνο όσο παραμένει αυτή η κυβέρνηση στην εξουσία αλλά ακόμη και αν απομακρυνθεί, αν δεν εξαλειφθεί κάθε πιθανότητα πως μπορεί να επιστρέψει.
Αν οι καταθέσεις είναι το καύσιμο που κινεί την οικονομία, η τελευταία είναι θέμα χρόνου να ακινητοποιηθεί πλήρως.
Η χώρα αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω απουσίας πλειοψηφικού ρεύματος στην κοινωνία πίσω από κάποιο ρεαλιστικό σχέδιο για την οικονομία. Η ιστορία έχει δείξει πως όταν η πειθώ της κοινής λογικής δεν μπορεί να δημιουργήσει πλειοψηφικά ρεύματα στην κοινωνία, τα δημιουργεί η πειθώ της ανάγκης αφού προηγηθεί μια καταστροφή που θα μηδενίσει τα κοντέρ των επιμέρους αντιφατικών συμφερόντων και κεκτημένων.
Δυστυχώς η λύση του ελληνικού αδιεξόδου φαίνεται να περνά μέσα από μια καταστροφική κατάρρευση, εκτός και αν προκύψει κάποια έκπληξη τα δεδομένα της οποίας αυτή τη στιγμή δεν μπορούν να συνυπολογιστούν στη συνάρτηση.
Το μόνο ασφαλές αυτή τη στιγμή είναι πως η παρούσα κυβέρνηση έχει ξοδέψει τον ευτελή της βίο.
Υπό αυτήν την έννοια από πολιτικής και οικονομικής άποψης βεβαίως μοιάζει να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα αυτό που μου κοινοποίησαν προχθές στα κοινωνικά δίκτυα λόγω των απαισιόδοξων εκτιμήσεών μου: I see dead people. They don’t know they’re dead…
Μακάρι να προκύψει ένα θαύμα που θα αλλάξει τα δεδομένα…
Του Κώστα Στούπα
capital.gr
