Εχθές είχαμε διάψευση των πληροφοριών που ήθελαν τη διαπραγμάτευση της Αθήνας με την Quadriga να έχει τελματώσει. Από τα επισημότερα των χειλέων, τον ίδιο τον Jeroen Dijsselbloem, πρόεδρο του Eurogroup.
O οποίος, προσερχόμενος στη χθεσινή συνάντηση, δήλωσε πως η διαδικασία προχωρά και πως υπάρχει πρόοδος. Και από τις δύο πλευρές. Είναι όμως έτσι, πράγματι; Διότι μια προσεκτική ανάγνωση της δήλωσης, δεν το καθιστά ξεκάθαρο. Ίσα-ίσα, αφήνει (μεγάλο) περιθώριο η πραγματικότητα να είναι διαφορετική…
Τα ακριβή λόγια του Ολλανδού ΥΠΟΙΚ ήταν: “Υπήρξαν φήμες στον Τύπο ότι η διαδικασία με την Ελλάδα έχει εκτροχιαστεί. Είμαι πεπεισμένος ότι είναι λάθος”. Το “ύποπτο” μέρος της δήλωσης είναι η τελευταία φράση. Δεν είπε “γνωρίζω πως είναι λάθος” αλλά πως έχει πεισθεί για αυτό. Άρα δεν έχει ιδία γνώση αλλά απλά κάποιος τον έπεισε. Η ουσία των συνολικών δηλώσεών του πάντως, τόσο κατά την είσοδό του, όσο και στην πρες κόνφερενς, ήταν πως οι διαπραγματεύσεις σημειώνουν πρόοδο. Επομένως κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Τουλάχιστον μέχρι αποδείξεως του εναντίου…
Στο χθεσινό Eurogroup συζητήθηκαν, εκτός των ελληνικών θεμάτων, η υπόθεση των επιπλέον μέτρων που χρειάζεται να πάρει η νέα Πορτογαλική κυβέρνηση, το θέμα των γενικότερων δημόσιων δαπανών και το ζήτημα της ενδυνάμωσης της τραπεζικής ένωσης. Ειδικά τη δεδομένη στιγμή, υπό το φως της πρόσφατης αρνητικής πορείας των παγκόσμιων αγορών.
Τα ελληνικά θέματα που μπήκαν στο τραπέζι ήταν το δημοσιονομικό κενό, η αναδιάρθρωση του ασφαλιστικού και η ίδρυση και λειτουργία του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων των €50 δισ. Δεν δόθηκαν άλλες περαιτέρω λεπτομέρειες…
Το πλέον θετικό σημείο για τη χώρα ήταν η δήλωση του Επίτροπου Moscovici, πως η αξιολόγηση θα μπορούσε να ολοκληρωθεί, πριν το καθολικό Πάσχα (27 Μαρτίου).
Εξετάζοντας συνολικά τη μηνιαία συνάντηση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης, εύκολα μπορεί να πει κανείς πως, μετά από πολύ καιρό, τα νέα είναι καλά (έως πολύ καλά) για την Ελλάδα, επιτέλους. Δυστυχώς αυτά έμελλε να είναι και τα μοναδικά καλά νέα της ημέρας για την χώρα…
Λίγο νωρίτερα, και πάλι στις Βρυξέλλες, η κυβέρνηση είχε επίσημα αποδεχθεί την συμμετοχή του Ν.Α.Τ.Ο. στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος. Υποβάλλοντας από κοινού αίτημα με την Τουρκία και τη Γερμανία, στην σύνοδο των υπουργών Άμυνας της Συμμαχίας. Οι λεπτομέρειες της εφαρμογής δεν έχουν αποφασισθεί ακόμη, αλλά η γενική ιδέα είναι τα ΝΑΤΟϊκά πλοία να εποπτεύουν το χώρο του Ανατολικού Αιγαίου και αναλόγως που βρίσκονται τα λαθρεμπορικά (Ελληνικά ή Τουρκικά χωρικά ύδατα) να ειδοποιούνται οι δυνάμεις της αντίστοιχης χώρας. Αυτή η διευθέτηση μοιάζει απλή και λογική. Και θα ήταν απολύτως εφαρμόσιμη, εάν την εφαρμογή ανελάμβαναν μονάδες υπό συμμαχική διοίκηση. Το Ν.Α.Τ.Ο. είναι υπερεθνικός φορέας και βάσει Συνθηκών μπορεί να καθορίσει αυτόνομα την περιοχή δράσης μιας δύναμής του. Οπότε, αν (όταν) δρα το ίδιο, κανένα πρόβλημα. Επίσης θα ήταν πλήρως εφαρμόσιμη αν Τουρκία και Ελλάδα συμφωνούσαν στα ακριβή όρια των χωρικών τους υδάτων. Δεν συμφωνούν όμως. Με ποια κριτήρια χωρικών υδάτων και υφαλοκρηπίδας λοιπόν, θα αποφασίζει ποια χώρα θα ενημερώσει το ΝΑΤΟ; Τα Ελληνικά ή τα Τουρκικά; Τι θα συμβεί εάν εμφανισθεί Τουρκικό πλοίο να αναχαιτίσει δουλεμπορικό σε χωρικά ύδατα που οι Έλληνες θεωρούν Ελληνικά και οι Τούρκοι Τουρκικά; Ένα συμβάν α λα Ίμια, είναι ακριβώς ό,τι χρειάζεται αυτή την ώρα η χώρα, έτσι δεν είναι;
Για να μην πολυλογώ, η συγκεκριμένη συμφωνία είναι ξεκάθαρη και εν ψυχρώ παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Ένα από τα κοσμογονικά θέματα στα οποία αναφέρθηκα μόλις την Τετάρτη.
Μόνο που εκείνη η αναφορά αφορούσε διεθνή συμφωνία, επικυρωμένη από τη Βουλή και με “αντάλλαγμα” την ένταξη σε μια ομάδα χωρών που άλλαξε την Ελλάδα. Η χθεσινή συναίνεση στη δράση του ΝΑΤΟ σε εθνικές αρμοδιότητες, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με εκείνη. Και συμβαίνει μόνο και μόνο διότι η κυβέρνηση δεν είναι ικανή να προστατεύσει τη χώρα που ζω…
Ειλικρινά, δεν πιστεύω στον εθνικισμό σαν δόγμα και αρχές. Όσοι με γνωρίζουν θα σας πουν μάλλον το αντίθετο. Θεωρώ όμως την επαρκή εθνική κυριαρχία πρωταρχικό παράγοντα της ύπαρξης και υπόστασης ενός σύγχρονου κράτους. Η συνειδητοποίηση πως η Ελλάδα “παραχωρεί” αυτόν το χαρακτηρισμό, με θλίβει αφάνταστα. Και δεν μπορεί να εξισορροπηθεί απόοποιαδήποτε καλά μαντάτα από οποιοδήποτε Eurogroup. Απλά, δεν μπορεί…
Πέτρος Λάζος
