Του Γιώργου Αγαλιώτη
Κρίσιμες στιγμές για τη Πατρίδα, κρισιμότερες για τους περισσότερους από μας.
Η αυλαία της μεταπολίτευσης πέφτει συμπαρασύροντας στη πτώση λάθος οράματα και αξίες, πάνω στα οποία στηρίχτηκε και γαλουγήθηκε μια ολόκληρη κοινωνία και επτά σχεδόν γενιές Ελλήνων.
Κτίσαμε μια κοινωνία όπου αργά αλλά σταθερά επιβραβεύονται και ανέρχονται οι μέτριοι,οι ιδεοληπτικοί,οι ανιστόρητοι,οι αμόρφωτοι,αυτοί που δεν αναλαμβάνουν ρίσκο και αυτοί που δεν εργάζονται αλλά ‘αγωνίζονται’.
Ο όποιος πλούτος δημιουργήθηκε και αποθεματοποιήθηκε μέσα από σκληρή δουλειά, μόχθο και τεράστιο ρίσκο,μοιράστηκε σε ‘ημέτερους’ και ‘διαπλεκόμενους’ δυο και τρεις φορές μέσω των δανεικών που παίρναμε, με αντίκρισμα το παλιό απόθεμα.
Ήλθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου. Ήλθε το χρονικό σημείο όπου μας αποστέλλεται ο λογαριασμός για τα ‘παραφύσιν οικονομικά όργια’ δεκαετιών,για την υιοθέτηση και εφαρμογή ενός στρεβλού μη παραγωγικού μοντέλου αλλά κυρίως για τη κοινωνική και ηθική παρακμή που συνοδεύει πάντα το τέλος ενός σάπιου πρότυπου.
Η ώρα της αλήθειας, η ώρα της σύγκρουσης με το τοίχο της αμείλικτης οικονομικής πραγματικότητας βρίσκεται ακριβώς μπροστά μας.
Από όπου και να το πιάσεις,όπως και να το αναλύσεις δε βγαίνει.
Ο παραγωγικός ιστός που έχει απομείνει στη χώρα είναι πολύ μικρός για να σηκώσει τα βάρη για όλους.Μόλις ένας στους τέσσερις δημιουργεί και παράγει ακόμη πλούτο. Κι αυτό με επιφύλαξη.Αν λάβουμε υπόψιν μας τη τεράστια φορολόγηση κάθε είδους αλλά και τα προβλήματα-εμπόδια που αντιμετωπίζει καθημερινά όποιος είναι παραγωγικός και προσπαθεί να δημιουργήσει πλούτο, είναι απορίας άξιον πως υπάρχει ακόμη παραγωγική τάξη. Εξαιρουμένων φυσικά των διαπλεκόμενων-κρατικοδίαιτων οι οποίοι συνεχίζουν να τρέφονται μεγαλοπρεπώς, όπως ακριβώς τα παράσιτα-σκουλήκια τρέφονται μέχρι σκασμού από ένα σάπιο πτώμα.
Σύντομα περίπου ένας στους τρεις συμπολίτες μας θα είναι συνταξιούχος. Η αναλογία σήμερα είναι 1: 2,7.Απορίας άξιον (;) πως καταφέραμε να δίνουμε συντάξεις σε 40ρηδες,50ρηδες,55ρηδες όταν η χώρα δεν είναι ικανή να παράγει ούτε όσα της χρειάζονται για να είναι αυτάρκης κάθε χρόνο. Απορίας άξιον(;) πως καταφέραμε να δίνουμε συντάξεις χωρίς ή πάνω από ασφαλιστικές εισφορές. Ας είναι καλά τα δανεικά που νομίζαμε αγύριστα. Το ασφαλιστικό όσες και παρατάσεις να πάρει, δεδομένης της μη παραγωγής νέου πλούτου, θα λυθεί επώδυνα και έως της μη καταβολής συντάξεων, αν δεν επέλθει γρήγορα η οικονομική ισορροπία. Απαραίτητη προϋπόθεση 4 εργαζόμενοι για κάθε συνταξιούχο και νέο κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Πως μπορεί όμως να γίνει αναστροφή χωρίς νέους εργοδότες, κεφάλαια και δυναμικό;
Ο τραπεζικός μας τομέας από άρχοντας της ΝΑ Ευρώπης, παραπαίει και ξεπουλιέται για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς και πάλι να είναι σίγουρο πως θα μπορεί σύντομα να αναρρώσει και να αρχίσει να τροφοδοτεί με αίμα(χρήμα) την οικονομία. Βλέπετε δε φτάνει που επιστρέψαμε τα 10 δις ευρώ καβάτζα γιατί δε τα χρειαζόμασταν, δε φτάνει που διώξαμε λόγω αβεβαιότητας 40 δις καταθέσεων και πήγαμε υποχρεωτικά στους ελέγχους κεφαλαίων, στο τέλος υποχρεωθήκαμε εκ των πραγμάτων και να χρεωθούμε τα 42 δις των παλαιών κεφαλαιοποιήσεων και να ανακεφαλαιοποιήσουμε τρίτη φορά για ψίχουλα! Τώρα μάλιστα που φτάσαμε στο δε πάει άλλο και κατανοήσαμε το ρόλο των τραπεζών στην οικονομία αφού στη κυριολεξία τις ξεπουλήσαμε για ένα κομμάτι ψωμί, θα χρειαστεί να λύσουμε και το γόρδιο δεσμό των κόκκινων δανείων. Κλάψε με μάνα, κλάψε με! Ένα πρόβλημα που θα είχε λυθεί εξαρχής πολύ πιο ανώδυνα και θετικά για την οικονομία, έγινε γάγγραινα. Έτσι τώρα η μπάλα θα πάρει αμπάριζα και πολλούς που ενώ πρίν 6 χρόνια είχαν τη δυνατότητα να ρυθμίσουν τα κόκκινα δάνειά τους, σήμερα δε δύνανται. Αφήστε που η αγορά ακινήτων έχει στο μεταξύ καταρρεύσει εντελώς. Έτσι και οι περιουσίες θα ξεπουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί και θα χρωστούν κι από πάνω τα υπόλοιπα των δανείων τους.
Για το 1,5 εκ. άνεργους δε μπορεί καν να γίνει κουβέντα. Εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις έκλεισαν, κυρίως λόγω της φορολογικής λαίλαπας αφήνοντας πίσω τους μόνο τα κουφάρια τους. Η χειρότερη ζημιά όμως έχει γίνει με τη μετανάστευση. Χιλιάδες επιχειρήσεις και εκατοντάδες χιλιάδες φερέλπιδες νέοι μας ξενιτεύονται καθημερινά, μεταγγίζοντας αίμα(κεφάλαια και δυναμικό) τις γειτονικές οικονομίες, που δίνουν απλόχερα ‘γη και ύδωρ’ (φορολογικές απαλλαγές και επιδοτήσεις)στους εύστροφους και μοναδικούς Έλληνες επιχειρηματίες και επιστήμονες.
Κουβέντα σοβαρή δε μπορεί να γίνει επίσης για το πλέον παρασιτικό επί της γης Ελληνικό δημόσιο τομέα. Το άνδρο της λοβιτούρας,της διαπλοκής,της αναξιοκρατίας και της γραφειοκρατίας. Ούτε ο εφευρέτης αυτών των τεσσάρων όρων, στα πιο τρελά του όνειρα δε θα μπορούσε να φανταστεί πως είναι δυνατόν η σήψη να έχει φθάσει σε τέτοια σημεία. Παρόλα αυτά την ώρα της αυλαίας(κατάρρευσης) οι αμοιβές και οι παροχές που απλόχερα δίνονται(έναντι ψήφου ή στήριξης)εξακολουθούν να είναι διπλάσιες ή τριπλάσιες του ιδιωτικού τομέα. Ονομάστε μου παρακαλώ μια χώρα παγκοσμίως εκτός μπανανιών ή κομμουνιστικών καθεστώτων(αν απέμειναν τέτοια) που συμβαίνει το αυτό φαινόμενο. Έστω μία!
Κι όμως. Για πρώτη φορά εδώ και πολλά πολλά χρόνια νοιώθω ήσυχος, ήρεμος.
Ενώ στην ουσία η ανάλυση δείχνει πως έχουμε φθάσει στο συνολικό αδιέξοδο χωρίς επιστροφή, στη τελική σύγκρουση με το ντουβάρι της πολιτικο-κοινωνικο-οικονομικής πραγματικότητας, η προϊστορία και η λογική με οδηγεί στο σημείο να δεχθώ πως ίσως αυτή ακριβώς η τελική σύγκρουση, μπορεί ταυτόχρονα να είναι η απαρχή μιας νέας υγιούς σελίδας της ιστορίας για το τόπο και για όλους μας. Η συνειδητοποίηση πως δεν υπάρχει ελπίδα και η άμεση γενική κατάρρευση είναι προ των πυλών με κάνει να σκέπτομαι ήδη πως θα είναι η επόμενη μέρα μετά από αυτήν. Να δω την επικείμενη καταστροφή ως ευκαιρία. Μοναδική ίσως ευκαιρία να διορθώσουμε εκ βάθρων ένα σάπιο μοντέλο-σύστημα.
Ταυτόχρονα απαλλαγμένος από το άγχος της επόμενης μέρας, χαμένος για χαμένος ,γεμίζω αυτοπεποίθηση γνωρίζοντας πως αυτό που φοβάμαι έτσι κι αλλιώς θα συμβεί. Άρα δε χρειάζεται να φοβάμαι πλέον αλλά αντιστρόφως να προετοιμάζομαι όσο καλύτερα μπορώ για την επόμενη μέρα, δημιουργώντας νέα υγιή δεδομένα. Αποφεύγοντας όλα τα λάθη που με έφθασαν ως εδώ.
Κατάφερα και επιβίωσα μέσα σε ένα τόσο σάπιο σύστημα χωρίς να αφομοιωθώ, χωρίς να γίνω λαμόγιο ,χωρίς να ενδώσω, μα κυρίως χωρίς να αλλάξω τις αρχές και τις ηθικές μου αξίες.
Έτσι κι αλλιώς γνωρίζω πως το σάπιο αυτό σύστημα θα καταρρεύσει άμεσα. Τα βάρη τα οποία έχω επωμιστεί ατομικά για τη διατήρησή του δε δύναμαι πλέον να τα σηκώσω. Περιουσία είτε έχω είτε δεν έχω είτε στη χειρότερη περίπτωση τη χάσω ή μου τη πάρουν λόγω της κατάρρευσης , μπορώ πάλι να δημιουργήσω. Το υγιές περιβάλλον –σύστημα είναι το πρόβλημα. Σε ένα νέο υγιές περιβάλλον μπορώ τάχιστα να ξαναδημιουργήσω.
Η παραβίαση ή στη περίπτωση της χώρας μας ο βιασμός των κανόνων της οικονομικής πραγματικότητας και της λογικής, νομοτελειακά και ιστορικά θα έχουν αποτέλεσμα τη πλήρη κατάρρευση του ‘συστήματος’(όπως το περιέγραψα παραπάνω) και την υιοθέτηση-εφαρμογή του μόνου μοντέλου που αντέχει και ανθεί-δημιουργεί παγκοσμίως. Του ελεύθερου μοντέλου. Μοντέλο που παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα, ουδέποτε εφαρμόστηκε στη χώρα και το οποίο ταιριάζει απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία και τη νοοτροπία του Έλληνα. Τρανή απόδειξη οι μεγαλουργίες των απανταχού στην οικουμένη Ελλήνων όταν δραστηριοποιούνται σε υγιές περιβάλλον.
Εντέλει το μόνο που χρειάζομαι είναι ελευθερία για να ασκήσω τις δεξιότητές μου και σωστούς-σταθερούς κανόνες-αρχές-θεμέλια να στηριχτώ, για να ‘ξαναπετάξω’.
Πιθανότατα το συνολικό γενικό αδιέξοδο και η κατάρρευση, είναι η μοναδική διέξοδος για την επανεκκίνηση και ανασυγκρότηση της χώρας.
Δεν ελπίζω τίποτα, δε φοβάμαι τίποτα είμαι λέφτερος!
