Σε μία κοινωνία λοβοτομημένη, μπορεί να περάσει κανείς τα πάντα. Να πετσοκόβει τις συντάξεις και να πείθει τους συνταξιούχους ότι είναι πλούσιοι. Να κλείνει επιχειρήσεις και να πείθει την κοινωνία ότι έτσι τιμωρεί το άπληστο κεφάλαιο. Να σε ταράζει στους φόρους και να σου φορτώνει ενοχικά σύνδρομα ότι είσαι φοροφυγάς.
Δεν μπορεί λοιπόν. Αφού δεν μας ψεκάζουν, κάτι μας δίνουν. Μήπως αυτά τα χάπια – ζόμπι, τις περίεργες εκείνες αμφεταμίνες που χρησιμοποιούν οι τζιχαντιστές για να είναι σε κατάσταση νηφάλια και ονειρική όταν εκτελούν κόσμο ή ανατινάζονται, μας τα πασάρουν με κάποιο τρόπο και σε εμάς; Λέτε να τα διαλύουν στο νερό; Γιατί δεν μπορεί, κάποιος θα έπρεπε να αντιδράσει. Κάποιος να σηκώσει μια φωνή. Ότι δεν πάει άλλο βρε αδερφέ!
Κι όμως, η κοινωνία προτιμά την εύκολη λύση. Την απαξίωση κάθε κριτικής με το άλλοθι ή πρόσχημα ότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι! Μα εκείνους τους έστειλε η ίδια η κοινωνία στο περιθώριο. Τους διέλυσε. Και αν απέμειναν και κάποιοι, διαλύονται τώρα μόνοι τους. Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι επειδή υπήρξαν πολλοί που κορόιδεψαν και έκλεψαν στο παρελθόν, θα πρέπει να γίνει αυτό ανεκτό και από τους επόμενους; Με αυτό τον ιδιόμορφο συμψηφισμό θα πορευτούμε; Με το “έλα μωρέ, μήπως και οι άλλοι τι έκαναν;”.
Αυτό δεν είναι λογική αντιμετώπιση. Αυτό είναι συμπεριφορά μιας καταθλιπτικής και ηττημένης κοινωνίας. Και ανθρώπων που έχουν μίσος και θυμό μέσα τους τα οποία όμως αντί να χρησιμοποιήσουν δημιουργικά, προτιμούν να μεμψιμοιρούν επιθυμώντας “να πεθάνει και η κατσίκα του γείτονα”. Με μόνιμη επωδό το “όλο κριτική είστε, γιατί δεν προτείνετε και λύσεις”… Μα ακόμη και όταν προτείνονται λύσεις, δεν υπάρχουν αυτιά πρόθυμα να ακούσουν. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τους πολίτες, αλλά με τους κυβερνώντες.
Τι νομίζετε; Ότι δεν τους έχουν προταθεί άλλες λύσεις; Ότι κανένας δεν έχει πάει είτε παλαιότερα στον Παπανδρέου και τον Σαμαρά, είτε τώρα στον Τσίπρα και να του παρουσιάσει σχέδια για έξοδο της χώρας από την ύφεση; Ότι δεν έχουν προταθεί ιδέες και δράσεις που μπορεί αυτή η χώρα να υποστηρίξει με βάση τον αστείρευτο φυσικό της πλούτο; Ότι δεν έχουν προταθεί πολλές φορές επενδύσεις που θα δημιουργούσαν και θέσεις εργασίας. Κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.
Παρεμπίπτοντος, τις προάλλες έγραφα σε σχόλιο για τον κ. Μάρδα, ότι ο ίδιος ο υπουργός έχει αναφερθεί σε επενδυτικές δράσεις ύψους 70 δισ. ευρώ με στόχο την δημιουργία 470.000 νέων θέσεων εργασίας. Ε, και τι έγινε; Εδώ ούτε ο ίδιος ο υπουργός δεν προώθησε τις ίδιες του τις σκέψεις. Τις ίδιες του τις προτάσεις, που συνέταξε με ομάδα σκεπτόμενων πολιτών, που ενδιαφέρονται πράγματι να μην πάει στράφι αυτή η χώρα. Γιατί άραγε;
Το μόνιμο πρόσχημα της κρίσης και της έλλειψης πόρων δεν είναι επαρκής δικαιολογία. Τι νομίζετε; Ότι όλοι ζητούν κρατική χρηματοδότηση; Αλλά τι να λέμε τώρα. Εδώ σε μεγάλες ξένες επενδύσεις που ήδη υπάρχουν στη χώρα, το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να τους διώξει! Και αυτή η συμπεριφορά διαιωνίζεται σε έναν φαύλο κύκλο που οδηγεί σε σπιράλ ύφεσης και καταστροφής.
Κακώς (αν και βέβαια είναι προφανώς δικαίωμά τους) ασκούν ορισμένοι αναγνώστες κριτική σε άρθρα που δημοσιεύονται και στηλιτεύουν την κατάσταση που επικρατεί ότι “δεν προτείνουν λύσεις”. Μα δεν χρειάζεται να προτείνει λύσεις ένας δημοσιογράφος. Υπάρχουν άλλοι πολύ πιο καταρτισμένοι από τους δημοσιογράφους να προτείνουν λύσεις, δράσεις και επενδύσεις. Και το κάνουν. Εκεί που υποτίθεται ότι πρέπει να απευθυνθούν. Και λοιπόν;
Το πρόβλημα είναι ότι δεν τους ακούει κανείς. Ή δεν τους καταλαβαίνει κανείς. Όχι γιατί απαραίτητα δεν εκτιμώνται ως ενδεδειγμένες οι προτάσεις τους. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Γιατί αν ήταν έτσι, θα υπήρχε και αντίλογος. Ότι κάποιες άλλες –να πάρει η ευχή– είναι ελκυστικότερες. Και θα προτιμούνταν και θα προωθούνταν εκείνες. Το πρόβλημα είναι ότι το σημερινό κράτος, αυτή η κυβέρνηση δεν θέλει να ακούσει για ανάπτυξη. Δεν αντιμετωπίζει τους επενδυτές ή τους επιχειρηματίες ως συνοδοιπόρους. Ως αρωγούς σε μία προσπάθεια να βγει η χώρα από την ύφεση.
Τους αντιμετωπίζει εχθρικά. Σε βαθμό που να πιστεύει κανείς ότι αυτοί δεν ενδιαφέρονται να γίνουν δουλειές. Ενδιαφέρονται μόνο για “δουλίτσες”. Μόνο που οι “δουλίτσες”, όσα οφέλη και να αποφέρουν σε εκείνους που τις κάνουν, δεν αφήνουν τίποτε για τη χώρα. Ενώ αν ήταν πιο έξυπνοι θα αντιλαμβάνονταν ότι με τις σοβαρές δουλειές μπορεί το σενάριο να γίνει win win. Αλλά έτσι έχουν μάθει τόσα χρόνια. Ότι ο επιχειρηματίας και ο επενδυτής είναι ταξικοί εχθροί. Πώς να το ξεριζώσεις αυτό από το DNA τους…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
capital.gr
