Κάθονται και τσακώνονται στα πολιτικά κόμματα για το ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα το Μνημόνιο. Ποιος θα βυθίσει δηλαδή αποτελεσματικότερα τη χώρα πιο βαθιά στην ύφεση, ποιος θα απαξιώσει ακόμη περισσότερο την κοινωνία, ποιος θα γαντζωθεί περισσότερο στην εξουσία πείθοντας τους ξένους εταίρους ότι είναι ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση.
Τι μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ότι το δικό του Μνημόνιο είναι… αριστερό. Κολοκύθια με τη ρίγανη. Το σίκουελ της κοροϊδίας της κοινωνίας μέχρι στιγμής εμφανίζει επιτυχία, αλλά πολύ φοβάμαι ότι το κοινό θα αρχίσει σύντομα τα γιουχαΐσματα. Τι λένε οι υποψήφιοι για την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας; Κενός λόγος από ιδέες και οράματα, από ανθρώπους που ελπίζουν ότι κάποια στιγμή θα κυβερνήσουν όταν η κοινωνία σιχαθεί τον Τσίπρα ή όταν φθαρεί τόσο πολύ που θα πέσει σαν “ώριμο φρούτο”. Και άντε πάλι από την αρχή.
Μα καλά, δεν αντιλαμβάνονται γιατί τους γυρίζει σταδιακά την πλάτη η κοινωνία; Γιατί απείχαν από τις εκλογές ένας στους δύο πολίτες; Μην κοιτούν τα ποσοστά, να κοιτάξουν τα νούμερα συμμετοχής. Δεν συνειδητοποιούν ότι κανείς σοβαρός άνθρωπος απαλλαγμένος από ιδεοληψίες και κομματικές εμμονές δε νοιάζεται πλέον ποιος από όλους κυβερνά; Ότι τους θεωρούν όλους τραγικά όμοιους; Είτε από αριστερά, είτε από δεξιά προσεγγίσεις την ίδια πολιτική, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.
Ο κάθε πολίτης κουβαλά πλέον όχι μόνο το Μνημόνιο της χώρας, αλλά και το προσωπικό του Μνημόνιο. Το μαγαζί του ή την επιχείρηση που έκλεισε γιατί δεν υπήρχε πελατεία, ή γιατί τον λύγισαν οι φόροι και τα έξοδα, τη δουλειά του που έχασε ή που έχει γίνει εξαιρετικά επισφαλής ή και κακοπληρωμένη, τους λογαριασμούς που δεν μπορούν να πληρωθούν, την εφορία με την οποία έχει γίνει συνεταίρος ή πλέον δουλεύει γι αυτήν, την αδυναμία του να προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον στα παιδιά του, τη σύνταξή του που δεν επαρκεί ούτε για τα φάρμακά του, τη χαμένη του αξιοπρέπεια. Και πολλά άλλα ίσως ακόμη χειρότερα.
Γιατί νομίζετε ότι κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές ο Τσίπρας; Γιατί τους υποσχέθηκε ότι θα τους βγάλει από το τέλμα. Ότι θα τους ξαναδώσει πίσω την αξιοπρέπειά τους. Γι αυτό και πολλοί ζητωκραύγαζαν όταν τους κορόιδευαν ότι δήθεν διαπραγματεύονται ή όταν έβλεπαν τον Βαρουφάκη να κουνά το δάχτυλο στον Σόιμπλε ή τον Τσίπρα να σηκώνει το μπαϊράκι της ευρωπαϊκής επανάστασης. Λειτούργησε η απελπισία. Είχαν ανάγκη να πιστέψουν κάπου και το έκαναν. Τους κορόιδεψαν για μία ακόμη φορά και αυτή τη φορά αισχρά. Όμως δεν είχαν πού αλλού να στραφούν. Ήθελαν ίσως να διατηρτήσουν κεκτημένα; Πιθανώς. Ποιοος πραγματικά μπορεί να κατηγορήσει τον άλλον γι αυτό; Και έτσι άλλοι ξαναψήφισαν, άλλοι δεν θέλησαν να παραδεχτούν το προ μηνών λάθος τους, άλλοι έγιναν καταθλιπτικοί και άλλοι αποφάσισαν να μείνουν στο σπίτι τους παγεροί και αδιάφοροι.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι ο ανθός της χώρας, τα καλύτερα μυαλά, το πιο δυναμικό και εν δυνάμει παραγωγικό κομμάτι της κοινωνίας, παίρνει τα μάτια του και φεύγει. Από τη στιγμή που η Ελλάδα πληγώνει τα παιδιά της και δεν μπορεί να τα κρατήσει, σηκώνονται και φεύγουν. Και αυτή τη φορά το κύμα της μετανάστευσης έχει πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνο των δεκαετιών αμέσως μετά τον εμφύλιο. Πολύ πιο ποιοτικά. Αυτή τη φορά εκείνοι που αναχωρούν είναι οι πιο καταρτισμένοι, οι πιο πολύτιμοι. Για να μην αναφερθούμε στις επιχειρήσεις που αναχωρούν… Φεύγουν εκείνοι που θα μπορούσαν αύριο μεθαύριο να ηγηθούν ή να αλλάξουν αυτή τη χώρα. Αν βέβαια τους δινόταν η ευκαιρία.
Το πρόβλημα και στην επικείμενη εκλογή αρχηγού στη Νεά Δημοκρατία, αλλά και στο ΠΑΣΟΚ, ή ότι έχει απομείνει από αυτό, καθώς και στα άλλα κόμματα, είναι ότι απλώς αναζητείται αρχηγός. Δεν αναζητείται παραγωγή πολιτικής, δεν αναζητούνται ιδέες και καινοτομίες, δεν αναζητούνται λύσεις. Είναι σαν μία ποδοσφαιρική ομάδα που ψάχνει προπονητή, από εντελώς διαφορετικές όμως σχολές ποδοσφαίρου. Χωρίς πρώτα να αποφασίσει τι είδους ποδόσφαιρο θέλει να παίξει και έτσι να επιλέξει τον ικανότερο γι αυτό το στυλ. Ό,τι κάτσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προήλθε από τη σύνθεση διαφόρων τμημάτων της κοινωνίας. Όχι των πλέον παραγωγικών; Όχι των πιο φιλελεύθερων; Όχι των πιο δημοκρατικών ίσως; Σύμφωνοι. Ωστόσο, ανάλογη σύνθεση και ας ελπίσουμε καλύτερου ποιοτικού δυναμικού αυτή τη φορά, θα πρέπει να υπάρξει και για να λειτουργήσει ως πολιτικό αντίβαρο. Αν δεν γίνει αυτό, αν δεν υπάρξουν νέες ζυμώσεις στην κοινωνία, αν δεν αναδειχθούν φρέσκες δυνάμεις από διευρυμένες βάσεις, τότε πολύ φοβάμαι ότι ο νέος αρχηγός της ΝΔ, όπως και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί θα βρεθούν προ οδυνηρών εκπλήξεων στο όχι και πολύ μακρινό μέλλον. Και η Ελλάδα βέβαια, θα συνεχίσει να τρώει τα παιδιά της…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
