Αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση, θα πρέπει να επιστρέψουμε σε ισχυρές αυτοδύναμες κυβερνήσεις, δήλωσε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Θεοδώρα Τζάκρη μιλώντας στο Mega, πρωινό Τετάρτης 26 Αυγούστου. Όπως είπε, «οι κυβερνήσεις συνεργασίας δεν μας βοήθησαν και πολύ, διευκρινίζοντας ότι αναφέρεται στις προηγούμενες κυβερνήσεις συνεργασίας και όχι στη σημερινή». Και σημείωσε, τέλος, πως αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτοδύναμος θα συνεργαστεί με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.
Αυτή είναι η είδηση. Που καμία έκπληξη δεν προκαλεί. Οργή, μόνο, φέρνει.
Διότι τίποτα δεν έχουν καταλάβει αυτοί οι άνθρωποι. Τίποτα δεν θέλουν να καταλάβουν.
Αντί να σκεφτούν γιατί το σχετικά σύντομης διάρκειας, σε σχέση με όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις, «μαζί» δεν λειτούργησε, όπως λένε, προτού καταφύγουν πάλι στο δοκιμασμένο και αποτυχημένο «μόνοι μας», ας ψάξουν τουλάχιστον να βρουν το γιατί, και να το διορθώσουν.
Δεν έχουν καταλάβει σε ποια κατάσταση βρίσκεται η χώρα, ίσως γιατί οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν βγει από τα σύνορά της παρά μόνο για αναψυχή, και δεν έχουν ιδέα πώς γίνονται μερικά πράγματα αλλού.
Το «εδώ είναι Ελλάδα», είναι το μόνιμο, θλιβερό μοτίβο τους.
(Ειλικρινά, παρεμπιπτόντως, πιστεύω -και αυτό δεν αφορά μόνο τους πολιτικούς- ότι το να ζήσει κάποιος, έστω και λίγα χρόνια στο εξωτερικό, είτε σπουδάζοντας είτε εργαζόμενος, είναι προτέρημα έναντι όσων δεν το έχουν κάνει. Έχουν παραστάσεις καθημερινότητας, έχουν συναναστραφεί με ανθρώπους που σε πολλά θέματα έχουν μια διαφορετική σκέψη και προσέγγιση, έχουν δει πράγματα να «δουλεύουν», έχουν ανοίξει τη σκέψη τους. Θα γράψω όμως άλλη φορά γι’ αυτό, διότι είναι ευαίσθητο θέμα και ξέρω ότι πολλοί, πάλι, θα αρπαχτούν).
Λοιπόν, αυτή η… ρήση της Τζάκρη, είναι ολωσδιόλου αποκαλυπτική του πολιτικού αυτισμού που κατέχει μεγάλη μερίδα του πολιτικού κόσμου, και έχει περάσει και στους ευκολόπιστους πολίτες, που ακόμα είναι πολλοί.
Το να επιδιώκεις την αυτοδυναμία, είναι αποδεκτό ως στόχος. Και εάν ένα κόμμα καταφέρει, με αλήθεια (πρωτίστως αυτό), με κανονικό πρόγραμμα, γραπτό, τεκμηριωμένο, ρεαλιστικό, κοστολογημένο (και όχι φανφάρες τύπου Ζαππείου και Θεσσαλονίκης) να πείσει τους ψηφοφόρους ότι αξίζει να το στηρίξουν, με γεια του και χαρά του.
Όμως αυτή η αρρωστημένη εμμονή, και του πολιτικού συστήματος, της πρόταξης του «εγώ» αντί του «εμείς» (και μάλιστα, δήθεν στο όνομα του «εμείς»), έχει δημιουργήσει ανάμεσα σε άλλα πολλά και την αδιανόητη για κάθε λογικό άνθρωπο αλχημεία της ραφής εκλογικών νόμων και συστημάτων στα μέτρα αυτής ακριβώς της αυτοδυναμίας που ονειρεύεται η κ. Τζάκρη, και όχι μόνον αυτή.
Είναι μία αυτοδυναμία κίβδηλη, και το ξέρουν όλοι. Είναι προσβολή της κοινής λογικής. Και είναι, για τα δικά μου τα μέτρα, καθαρή (αν και βρόμικη στην ουσία της) εκτροπή της Δημοκρατίας – της όποιας, εν πάση περιπτώσει, μας έχει απομείνει. Πού ακούστηκε, σε πολιτισμένες χώρες, να υπάρχει μπόνους για τον πρώτο που θα κόψει το νήμα;
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία τυπικά μόνο ανήκουμε, έχει μάθει να λύνει τις διαφορές της και να ξεπερνά τα προβλήματά της συνεργαζόμενη. Οι συμμαχικές κυβερνήσεις κοντεύουν να γίνουν ο κανόνας της πολιτικής ζωής σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Μόνο εδώ τις ξορκίζουμε.
Πολλοί είναι οι λόγοι. Ένας, είναι και αυτό που συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, και στα άλλα κόμματα τα τελευταία χρόνια: δεν μπορούν ούτε μεταξύ τους να συνεννοηθούν και να συνεργαστούν, πώς θα το κάνουν με τους άλλους;
Για να μπεις, όμως, σε αυτήν τη λογική της συνεργασίας, το πρώτο πράγμα που απαιτείται, δεδομένης βεβαίως μιας στοιχειώδους πολιτικής παιδείας και ωριμότητας, είναι να ξεχωρίσεις το εθνικό συμφέρον από το κομματικό (που σπάνια στην Ελλάδα συμπλέουν για πολιτικούς, συνδικαλιστές, κ.λπ), και να προτάξεις το πρώτο.
Όλοι οι πολιτικοί τύπου Τζάκρη γνωρίζουν ότι πολλές αποφάσεις στη Βουλή πρέπει να ψηφίζονται και άλλες να απορρίπτονται, για λόγους που συμφέρουν το κόμμα και όχι αναγκαστικά και τη χώρα. Το ξέρουν αυτό, και εν γνώσει τους συνεχίζουν να το εφαρμόζουν.
Προδότες, δεν τους λέω. Κουτοπόνηρους, όμως, απατεωνίσκους και ανίκανους, με πολλή μεγάλη ευκολία!
ΥΓ.: Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να ικανοποιήσουμε το «αίτημα» της κ. Τζάκρη και να την ψηφίζουμε σε όποιο κόμμα και εάν περιφέρεται, για να βγαίνει αυτό αυτοδύναμο και να προοδεύει, όπως μέχρι τώρα, τόσα χρόνια, ο τόπος.
