Έχει αρχίσει να κουράζει πλέον ο Αλέξης Τσίπρας. Γι’ αυτό και βλέπει να προσπερνά σιγά σιγά δημοσκοπικά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης. Γιατί εκτός από τα ψεύδη, η εικόνα που βγάζει προς τα έξω ο πρώην (πλέον) πρωθυπουργός δεν είναι καθόλου… πρωθυπουργική. Αντίθετα βγάζει κακομοιριά. Όμως, δεν μπορεί και δεν δικαιούται ποτέ ένας πρωθυπουργός να παριστάνει τον κακομοίρη.
Και αυτή την κακομοιριά ο κόσμος δεν την συγχωρεί. Δεν την επιτρέπει σε όποιον θέλει να αποκαλείται ηγέτης. Αυτή η κακομοιριά είναι που ανατρέπει την πολιτική εικόνα και μπορεί να δώσει και τη νίκη στον κ. Μεϊμαράκη. Ο πρόεδρος της Ν.Δ. δεν έχει κάτι καινούργιο να πει. Μόνο διαχειριστικές βελτιώσεις μπορεί να κάνει άλλωστε σε μάι συμφωνία που είναι υποχρεωμένος όποιος και αν κερδίσει τις εκλογές, να ακολουθήσει και να υλοποιήσει μαζί με τις πολιτικές δυνάμεις με τις οποίες θα συμπράξει. Όμως σίγουρα δεν δείχνει κακομοίρης. Δεν δηλώνει ηττημένος, όπως ο αντίπαλός του. Και φυσικά δεν παραμυθιάζει κανέναν.
Δεν φτάνει λοιπόν που έχει φλομώσει την κοινωνία στα ψέμματα, ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να παραστήσει και το γνήσιο παιδί του λαού, κάτι σαν Νίκος Ξανθόπουλος της πολιτικής, που αμάρτησε μεν, αλλά αυτό το έκανε για χατήρι του λαού. Θυσίασε τα πιστεύω του για να σώσει την Ελλάδα. “Αμάρτησα για το παιδί μου”, ήταν μία από τις ταινίες του δραματικού ελληνικού κινηματογράφου τη δεκαετία του 1950. Ας μη γελιόμαστε, σε εκείνη τη δεκαετία κινδύνεψε να γυρίσει η Ελλάδα στο επτάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Και από πάνω μας καλεί να τον λυπηθούμε γιατί του έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο οι κακοί ξένοι. Και τον απείλησαν. Και αυτός αναγκάστηκε να ενδώσει…
Μα καλά, δεν αντιλαμβάνεται ότι αυτό το παιχνίδι δεν πιάνει; Δεν κατανόησε ότι ένας από τους λόγους που αναρριχήθηκε στην εξουσία, πέρα από τα ψεύδη για το πειστικό εναλλακτικό σχέδιο, ήταν γιατί πολλοί Έλληνες ένιωσαν να ανακτούν με αφορμή την δήθεν σκληρή διαπραγμάτευση και τα όσα τους υποσχόταν, ένα μέρος της χαμένης τους περηφάνιας; Ότι πόνταραν στο πρόσωπό του που έδειχνε νέο, δυναμικό και άφθαρτο, για να ξαναβρούν την χαμένη τους αξιοπρέπεια; Άσχετα αν και αυτά δομήθηκαν πάνω σε πλάνη.
Αυτές τις προσδοκίες όχι μόνο τις διέλυσε και τις εξευτέλισε, αλλά κλαίγεται από πάνω γιατί οι κακοί ξένοι, κάτι σαν τον δράκο του παραμυθιού, εξάντλησαν τη σκληρότητά τους απέναντι στην Ελλάδα και τον ίδιο προσωπικά. Μην κάνει λάθος. Αν στο παραμύθι υπάρχει ένας δράκος, αυτός είναι ο εαυτός του. Τα δικά του λάθη, οι δικές του ιδεοληψίες, η δική του ανικανότητα οδήγησαν τα πράγματα σε αδιέξοδο.
Και σα να μην φτάνουν όλα αυτά, όταν σταματά τις κλάψες, διαλαλεί ότι είναι και πάλι έτοιμος να στήσει νέο ανένδοτο αγώνα και να πολεμήσει όλα εκείνα που εκείνος υπέγραψε. Και που λέει, όταν δεν επιχειρεί να μας ταΐσει ηρωική μπαρουφολογία, ότι είναι έτοιμος να εφαρμόσει. Και θα τα εφαρμόσει και θα τα πολεμήσει… θα τρελαθούμε εντελώς. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια! Είναι να απορεί κανείς αν όλα αυτά τελικά, λέγονται σε καθεστώς νηφαλιότητας…
Του Δημήτρη Παπακωνσταντίνου
