Σε άρθρο στο bloοmberg που υπογράφει ο Marc Champion γίνεται εκτενής αναφορά στον καταστροφικό ρόλο που έπαιξε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας οδηγώντας τη χώρα ένα βήμα από το χάος και χρεώνοντας τον Ελληνικό λαό με πολλά δις. Είναι αυτός από τον οποίο πρέπει να ζητήσουν ευθύνες οι Έλληνες καταλήγει εκφράζοντας παράλληλα το φόβο ότι με τα τερατώδη ψέματα και το αντιευρωπαικό κλίμα που έσπειρε στην Ελληνική κοινωνία δεν αποκλείεται αυτή ή άλλη κυβέρνηση που θα τον διαδεχτεί να πάρει εντολή από τον Ελληνικό λαό εξόδου από το ευρώ.
Ολόκληρο το άρθρο αναλυτικά:
Τι έχει κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για τον ελληνικό λαό;
Τη Δευτέρα το πρωί, αφού είχαν προηγηθεί 14 ώρες διαπραγματεύσεων μεταξύ των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης και άλλες 17 ώρες μεταξύ των ηγετών των κρατών-μελών, ο Έλληνας πρωθυπουργός γύρισε πίσω με μια πολύ χειρότερη συμφωνία από αυτή που είχε πείσει τους Έλληνες ψηφοφόρους να απορρίψουν μόλις λίγες ημέρες πριν. Τώρα πρέπει να την πουλήσει στο κοινοβούλιο και στο λαό του.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, σε ό,τι αφορά τα σχόλια που γίνονταν όλο αυτόν τον καιρό για υποτιθέμενη “ταπείνωση” της Ελλάδας από τις χώρες της Ευρωζώνης, αυτή η συμφωνία είναι πράγματι ταπεινωτική για τον Τσίπρα και για την Ελλάδα. Η απαίτηση ίδρυσης ενός ταμείου στο οποίο η χώρα οφείλει να τοποθετήσει περιουσιακά στοιχεία ύψους 50 δισ. ευρώ προς ιδιωτικοποίηση είναι το είδος της απόφασης που λαμβάνουν τα δικαστήρια για τις χρεοκοπημένες εταιρείες όταν κρίνεται ότι δεν είναι πλέον ικανές να χειριστούν την ανάκαμψή τους.
Η απαίτηση από το ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετήσει μέσα σε τρεις ημέρες για μέτρα που στο παρελθόν έχουν χαρακτηριστεί “εγκληματικά” και “τρομοκρατικά” από την ίδια την κυβέρνηση, υπογραμμίζει το βαθμό στον οποίο έχει καταπατηθεί η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας.
Ό,τι κι αν αποφασίσει το ελληνικό κοινοβούλιο και ανεξάρτητα από το αν η Ελλάδα θα παραμείνει ή όχι στο ευρώ, η Ευρώπη θα πληρώσει ένα τίμημα στο μέλλον για μια τόσο εκδικητική ενέργεια. Πολλοί Έλληνες είναι εξαγριωμένοι και ο εξέχων ρόλος που διαδραμάτισε η Γερμανία σε μια τόσο σκληρή συμφωνία έχει ξυπνήσει παλιά στερεότυπα, τα οποία η Ευρωπαϊκή Ένωση και η Ευρωζώνη είχαν σχεδιαστεί να οδηγήσουν στη λήθη.
Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, είναι ο Τσίπρας από τον οποίο πρέπει να ζητήσουν ευθύνες οι Έλληνες. Σκεφτείτε που βρισκόταν η χώρα πριν από λίγο περισσότερο από ένα χρόνο, όταν το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε στο προσκήνιο με τη νίκη του στις ευρωεκλογές. Το κόμμα υποστήριζε ότι, αν δεν υπήρχε η παθητική στάση της τότε κεντροδεξιάς κυβέρνησης έναντι των πιστωτών, η Ελλάδα θα μπορούσε να δώσει τέλος στα μέτρα λιτότητας, να επιστρέψει στην ευημερία και να κρατήσει το ευρώ. Αυτό δεν ήταν αλήθεια, αλλά ήταν ελκυστικό.
Οι συνθήκες ήταν ακόμη πολύ δύσκολες για τη Ελλάδα το 2014. Τον Απρίλιο του ίδιου έτους, όμως, η χώρα επέστρεψε στις διεθνείς αγορές ομολόγων για πρώτη φορά μετά από τέσσερα χρόνια, πουλώντας τίτλους 5ετούς διάρκειας αξίας 3 δισ. ευρώ με απόδοση 4,95%. Η ανεργία, έχοντας αναρριχηθεί στο 27,5% το 2013, υποχωρούσε. Μέχρι τον Απρίλιο του 2015, το ποσοστό ανεργίας είχε φτάσει στο 25,6%.
Αλλά και η οικονομία είχε επιστρέψει στο μονοπάτι της ανάπτυξης, πετυχαίνοντας ρυθμό ανάπτυξης 1,7% στο τέταρτο τρίμηνο, ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από το μέσο όρο του 0,9% της ζώνης του ευρώ, σύμφωνα με την Eurostat.
Δεν υποστηρίζω ότι όλα θα ήταν ρόδινα, χωρίς τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ. Η Ευρωζώνη έπρεπε τότε και πρέπει και τώρα να συμβιβαστεί με τη διαγραφή του ελληνικού χρέους. Ωστόσο, είναι δύσκολο να βρει κανείς άλλον τρόπο να περιγράψει αυτό που συνέβη στην Ελλάδα το τελευταίο έτος από μια αυτοκαταστροφική πράξη οικονομικού βανδαλισμού.
Έως το δεύτερο εξάμηνο του 2014, οι πολιτικές υποσχέσεις του Τσίπρα ήταν αρκετά δημοφιλείς για να οδηγήσουν τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά να καθυστερήσει την υλοποίηση ορισμένων από τους όρους του προγράμματος στήριξης. Προκήρυξε πρόωρες προεδρικές εκλογές σε μια προσπάθεια να ανακτήσει την απαιτούμενη στήριξη για να συνεχίσει να εφαρμόζει το σχέδιο διάσωσης, προειδοποιώντας σωστά, αλλά ανεπιτυχώς, πως η εναλλακτική λύση θα ήταν η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ.
Η Ελλάδα έχασε τότε ξανά τη δυνατότητά της να δανείζεται από τις αγορές. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων έξι μηνών, το ομόλογο αναφοράς τεσσάρων ετών διαπραγματεύεται με μέση απόδοση λίγο κάτω από 16%. Και ενώ ακόμη δεν είναι διαθέσιμα τα στοιχεία για την ανεργία και την ανάπτυξη των τελευταίων μηνών, τα μεγέθη έχουν σίγουρα επιδεινωθεί –ιδιαίτερα μετά το μπλκάουτ που προκάλεσαν στην οικονομία τα capital controls.
Πέρυσι, οι ελληνικές τράπεζες ήταν φερέγγυες. Καθ ‘όλη τη διάρκεια του 2013, η εμπιστοσύνη σχετικά με τη θέση της χώρας στη ζώνη του ευρώ ενισχυόταν και οι καταθέσεις επέστρεφαν από το εξωτερικό. Όταν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να κερδίζει στήριξη και η πολιτική κατάσταση έγινε λιγότερο βέβαιη, η εμπιστοσύνη στο οικονομικό μέλλον της Ελλάδας άρχισε να κάμπτεται. Φέτος, οι χρηματοροές έγιναν εξαιρετικά αρνητικές “ξεκοιλιάζοντας” το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ρίχνοντάς το στα πόδια της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας για λίγο οξυγόνο.
Σαν αποτέλεσμα, ακόμη και μια λιγότερο αυστηρή συμφωνία διάσωσης θα έθετε την Ελλάδα σε δυσμενέστερη θέση, διότι έχει αυξηθεί σημαντικά το κόστος κάλυψης του οικονομικού “κρατήρα” που έχει δημιουργηθεί.
Οι ψεύτικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχουν χαρίσει στο πάλαι ποτέ περιθωριοποιημένο κόμμα αδιανόητη πολιτική στήριξη. Ωστόσο, μετά την κατάκτηση της εξουσίας, το κόμμα λάβωσε την ήδη αδύναμη οικονομία, χρεοκόπησε το χρηματοπιστωτικό σύστημα και προκάλεσε ανείπωτες, περιττές δυσκολίες σε αυτούς εξ ονόματος των οποίων ισχυριζόταν ότι μιλά: τους φτωχούς.
Ο Τσίπρας τζόγαρε με την τύχη της χώρας του, στοιχηματίζοντας ότι θα κάνει την υπόλοιπη Ευρωζώνη να φοβάται τόσο πολύ μήπως δημιουργηθεί προηγούμενο που θα συνθηκολογούσε με τις απαιτήσεις του και θα του έδινε λευκή επιταγή. Η στρατηγική έφτασε στο απόγειό της με το παράλογο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, με το οποίο ο Τσίπρας ζητούσε από τους Έλληνες να καταψηφίσουν την τελευταία πρόταση διάσωσης, υποσχόμενος για ακόμη μία φορά πως αυτό δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ευρώ. Πλέον έχει συνθηκολογήσει ο ίδιος, αντιλαμβανόμενος προφανώς ότι δεν έχει εντολή να εγκαταλείψει το ευρώ. Και έτσι το ψέμα του εκτίθεται, μαζί με το κόστος του για τον ελληνικό λαό.
Οι Έλληνες έχουν αρκετούς λόγους να είναι θυμωμένοι με τους εταίρους τους στην Ευρωζώνη, αλλά θα πρέπει να ζητήσουν ευθύνες από τον πρωθυπουργό τους για την καταστροφή της οικονομίας τους σε ένα απερίσκεπτο πολιτικό πείραμα. Δυστυχώς, αυτό δεν έχει τελειώσει. Ως αποτέλεσμα των ενεργειών του Πρωθυπουργού και τη βίαιη αντίδραση της Ευρώπης, ο Τσίπρας -ή η κυβέρνηση που θα τον διαδεχτεί- μπορεί και πάλι να πάρει εντολή να εγκαταλείψει το ευρώ.
What has Alexis Tsipras achieved for the Greek people?
Monday morning, after 14 hours of talks among the euro area’s finance ministers and an additional 17 hours among the group’s leaders, the Greek prime minister came away with a much worse deal than the one he just persuaded Greek voters to reject. Now he must sell it to his parliament and people.
To be clear, for all the previous overheated talk of Greece’s “humiliation” by the euro area countries that were bailing it out, this deal is indeed humiliating for Tsipras and Greece. The decision to set up a fund into which the country has to place 50 billion euros ($55 billion) worth of assets for privatization is the kind of thing that courts do to bankrupt companies ruled no longer competent to manage their own recovery.
Greece’s Fiscal Odyssey
The demand that Greece’s parliament must, within three days, legislate for measures the government has in the past described as “criminal” and “terrorist” only underscores the degree to which Greece’s economic sovereignty has been suspended.
No matter what the parliament decides and whether Greece ultimately stays in the euro or leaves, Europe will pay a price down the road for such a vengeful act. Many Greeks are enraged, and the prominent role played by Germany in driving such a harsh bargain has awakened old stereotypes, which the European Union and its common currency were designed to dispel forever.
Related: Greece Default Watch
Right now, however, it is Tsipras whom Greeks should blame. Consider where the country was a little more than a year ago, when his political party Syriza burst onto the scene by winning Greek elections to the European Parliament. The party argued that, were it not for the supine approach that the country’s then center-right government was taking toward its creditors, Greece could end austerity measures, return to prosperity and keep the euro. That was not true, but it was attractive.
Times were still very tough for Greece in 2014. In April of that year, however, the country returned to international bond markets for the first time in four years, selling 3 billion euros worth of five-year securities at an interest rate of 4.95 percent. Unemployment, having hit a high of 27.5 percent in 2013, was falling. By April 2015, the latest available figure, the jobless rate was 25.6 percent.
Economic growth had also returned to positive territory, hitting 1.7 percent in the fourth quarter, a rate substantially higher than the 0.9 percent euro area average, according to Eurostat.
I’m not arguing here that all would have been rosy, were it not for Tsipras and Syriza. The euro area needed then, and still needs, to come to terms with writing off Greek debt. Yet it’s hard to call what has happened in Greece over the past year anything but a self-inflicted act of economic vandalism.
By the second half of 2014, Tsipras’s political promises were popular enough to prompt former Prime Minister Antonis Samaras to hold back on fulfilling some of the required bailout terms. He forced early elections in an attempt to regain support for sticking with the bailout, arguing correctly but unsuccessfully that the alternative would be for Greece to exit the euro.
Greece then lost its ability to borrow in the market again. Over the past six months, the four-year benchmark bond has traded at an average yield of just under 16 percent. And while the data aren’t yet available to track Greece’s unemployment and output over the past few months, they have certainly turned negative — especially since the imposition of capital controls forced the economy into a hard stop.
Last year, Greece’s banks were solvent. Throughout 2013, confidence about the country’s place in the euro grew, and people were bringing money back to deposit. As Syriza rose and the political situation became less certain, however, confidence in Greece’s economic futurebegan to wane. This year, those flows have turned sharply negative, gutting the financial system from within and forcing it onto life support at the European Central Bank.
As a result, even a less punitive bailout deal would have put Greece in a worse position, because the cost of digging out of its financial hole has risen significantly.
Syriza’s false promises have brought the erstwhile fringe party once-unimaginable political success. Yet after gaining power, the party eviscerated an already weak economy, bankrupted the financial system and caused untold needless hardship to the very people Syriza claimed to speak for: the poor.
Tsipras gambled with his country’s fortunes, betting that the rest of the euro area would be so fearful of creating a precedent for an exit that they would capitulate to his demands and write him a blank check. The strategy reached its apogee with his absurd July 5 referendum, in which he asked Greeks to vote against the latest bailout proposal, while again promising that this would not put Greece’s euro membership at risk. He has now capitulated, apparently aware that he has no mandate to leave the euro. And so his lie is exposed, together with its cost to the Greek people.
Greeks have ample reason to be mad at their euro area partners, but they should hold their own prime minister responsible for destroying their economy in a reckless political experiment. Regrettably, this is not over. As a result of the prime minister’s actions and Europe’s brutal response, Tsipras — or a successor Greek government — may yet get a mandate to abandon the euro.
