Προσωπικά δεν θα μπω στο πειρασμό να αναλύσω αν είναι νόμιμο ή παράνομο αν το όχι έπρεπε να μπει μετά το ναι κ.ο.κ. Άλλωστε οι κυβερνήσεις και στο παρελθόν χρησιμοποιούσαν και χρησιμοποιούν το σύνταγμα με ολίγη ή και περισσότερη εκτροπή. Κι αυτό είναι η ‘μαγκιά’ και η χαρά του οπαδού.
Ούτε θα αναλύσω αν είναι άνευ του συγκεκριμένου αντικειμένου για το οποίο διεξάγεται ή όχι. Γιατί είναι αυτονόητο ότι από την ώρα που αποσύρθηκε η πρόταση των δανειστών είναι φυσικό ότι δεν μπορείς να επιλέξεις ναι ή όχι σε κάτι που απλά δεν υπάρχει πλέον.
Ήταν απαραίτητο το δημοψήφισμα; Κατά την γνώμη μου όχι μόνο δεν ήταν απαραίτητο αλλά επιπλέον και μόνο η δήλωση διενέργειάς του το καθιστά επιζήμιο και βλαπτικό, όπως και η εξέλιξη των γεγονότων αποδεικνύει.
Αντιλαμβάνομαι όμως, ότι η κυβέρνηση στα πλαίσια της πολιτικής της στρατηγικής, μετακινεί το βάρος της ευθύνης μιας τέτοιου μεγέθους κυβερνητικής απόφασης στους πολίτες σπρώχνοντας προς συγκεκριμένη αρνητική κατεύθυνση, ώστε να ισχυροποιήσει τη θέση της, εξυπηρετώντας τα αυριανά σχέδιά της .
Το δημοψήφισμα είναι γεγονός. Και είναι γεγονός όχι γιατί πραγματικά υπάρχει ανάγκη ή εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολιτών αλλά γιατί η κυβέρνηση το χρειάζεται.
Και φυσικά δεν είναι μία απλή επιλογή του όχι ή του ναι. Είναι μια επιλογή Ζωής και Μέλλοντος όχι μόνο για τους ψηφοφόρους αλλά προπάντων για τις γενεές που έρχονται.
Από αυτή τη βάση το δημοψήφισμα είναι χρήσιμο για να ξεκαθαρίσει το τι τελικά θέλουμε ως λαός. Αρκεί όμως να είμαστε ενημερωμένοι σωστά, αντικειμενικά, ειλικρινά και τίμια, ώστε να επιλέξουμε το καλό και όχι το κακό που μας φαίνεται καλό.
Η πραγματικότητα και όπως εξελίσσεται ρεαλιστικά είναι και σκληρή και επώδυνη. Πράγματι οι δανειστές μας τράβηξαν το χαλί κάτω από τα πόδια αλλά μήπως όμως ‘πιάσανε τη κυβέρνησή μας κορόιδο’; Μήπως ήθελαν να απαλλαγούν από το πρόβλημα και βρήκαν την ευκαιρία; Πέντε μήνες τώρα, με δημιουργικές ασάφειες, με θεωρίες των παιγνίων, με πολιτικές στρατηγικές, μήπως πηγαίναμε γυρεύοντας; Μήπως το ήθελε η κυβέρνηση ή μήπως το κόμμα και μάλλον και τα δύο;
Η αλήθεια είναι ότι στη πράξη ξεχειλίσαμε το ποτήρι και επιπλέον σπάσαμε και το γυαλί. Οι δανειστές δεν μας θέλουν και είναι φανερό αυτό και από τις πράξεις τους και από τη μετέπειτα στάση τους. Είναι ολοφάνερο ότι έχουν ήδη κάνει τα ‘κουμάντα’ τους και μεγαλύτερη απόδειξη δεν υπάρχει από το ότι το ευρώ τώρα, σήμερα, ανεβαίνει. Μήπως αυτοπαγιδευτήκαμε; ή μήπως βόλευε και τη κυβέρνησή μας ώστε με λυμένα τα χέρια να εφαρμόσει ένα κράτος όπως το θέλει και όσο θέλει. Κι αυτό τελικά είναι καλό για τους πολίτες;
Aν τη Κυριακή ψηφίσουμε όχι τι σημαίνει αυτό για εμάς;
Ότι θα διαπραγματευτούμε από καλύτερη θέση;
Όχι γιατί πολύ απλά κανείς από τους δανειστές δεν θα θέλει όχι να διαπραγματευτεί αλλά ούτε να συζητήσει μαζί μας. Απλά μας ξεφορτώνονται όσο κι αν δεν θέλουμε να το πιστέψουμε.
Ότι διαγράφονται τα χρέη μας;
Όχι γιατί οι συμβάσεις που έχουν ήδη υπογραφεί και έχουν περάσει και από ψήφιση στην Ελληνική βουλή έχουν υποθηκεύσει και μάλιστα κάτω από το αγγλικό δίκαιο μέχρι και την ‘Ακρόπολη’.
Ότι θα μπορούμε να παραμείνουμε στο Ευρώ;
Όχι γιατί θα έχουμε πτωχεύσει (αν δεν έχει γίνει ήδη αυτό) και θα αναγκασθούμε εκ των πραγμάτων να εκδώσουμε δικό μας νόμισμα.
Ότι θα παραμείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση;
Όχι γιατί με τις πράξεις τις και τις μεθοδεύσεις της δεν το θέλει η σημερινή κυβέρνηση και θα υποστούμε τέτοια προπαγάνδα που δεν θα το θέλουμε ούτε εμείς.
Θα δανειζόμαστε από αλλού;
Όχι και αυτό έχει αποδειχθεί όλο αυτό το χρόνο που κανείς δεν προθυμοποιήθηκε.
Θα ζήσουμε μόνοι μας με ίδιους πόρους;
Μπορεί αλλά πολύ λίγο θα διαφέρουμε από την Αλβανία του Χότζα.
Ακούω ότι θέλουμε να τιμωρήσουμε τις προηγούμενες κυβερνήσεις που μας οδήγησαν ως εδώ.
Έχει θυμό αλλά έχει και λογική αλλά και ρεαλισμό. Όμως είμαστε εδώ. Αλλά γιατί όταν μας μοίραζαν χρήματα, σπίτια, αυτοκίνητα, δάνεια, διακοπές δεν λέγαμε όχι; Όχι δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά τους ψηφίζαμε χωρίς να συσκεφτόμαστε να συμμετέχουμε να αντιδρούμε. Φάγαμε από λίγα αλλά ήμασταν πάρα πολλοί για πάρα πολλά χρόνια. Μήπως λοιπόν τελικά έτσι τιμωρούμε τον εαυτό μας;
Ακούω ότι με τη δραχμή περνάγαμε καλύτερα το ευρώ μας κατέστρεψε.
Ναι είναι αλήθεια γιατί εμείς τυπώναμε εμείς μοιράζαμε. Όποτε όμως θέλαμε να συγκρατήσουμε τον πληθωρισμό που από διψήφιος πήγαινε να γίνει τριψήφιος δανειζόμασταν ξανά και ξανά. Σήμερα όμως όπως διαμορφώθηκε η πραγματικότητα μετά το όχι δεν θα μπορούμε να ξαναδανειστούμε από πουθενά. Άρα τι θα γίνει με τον πληθωρισμό; Ο μισθός τον Γενάρη θα έχει τη μισή αξία του μισθού του Δεκέμβρη ή μήπως θα έχει εξαφανισθεί η αξία του; Oι αποπληρωμές όχι μόνο των κρατικών δανείων αλλά προπάντων των καθενός ατομικά πως θα γίνουν αφού οι ελληνικές τράπεζες θα εκχωρήσουν αναγκαστικά τα δάνειά μας που ήδη είναι ενεχυριασμένα στις ξένες τράπεζες; Πόσο θα ελαχιστοποιηθεί η αξία της τυχόν περιουσίας του καθενός; Πόσο θα μικρύνει η αξία της χώρας και πόσο θα μικρύνει η γεωγραφία της χώρας;
Ακούω ότι θα τα βγάλουμε πέρα μόνοι μας με την αξία μας.
Είναι αλήθεια ότι έχουμε πολλά για να εξαίρουμε τη καταγωγή μας, πόσο όμως σε θέματα εκπαίδευσης και ανταγωνιστικότητας ακολουθήσαμε τους άξιους προ πολλών εκατοντάδων ετών προγόνους μας και ως κράτος και ως πολίτες;
Ακούω ότι το χρέος είναι υπέρμετρο και δεν θα ξεπληρωθεί ποτέ.
Αυτό είναι αλήθεια αλλά στη πραγματικότητα τι ζητούσαν οι δανειστές; Να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο οικονομικό πλάνο ώστε να μην επιβαρύνουμε κάθε χρόνο χρέος επάνω στο χρέος. Δηλαδή να φέρνουμε τη χρονιά στα ίσια. Κι εδώ αποδεικνύεται μέσα από το μίγμα διαχείρισης και ανάπτυξης μια κυβέρνηση αν είναι καλή όχι. Πώς μειώνει τα έξοδα και ποια και πως φέρνει έσοδα και πόσα. Πως θα το κατάφερνε αυτό η σημερινή κυβέρνηση χωρίς να μειώνει τα έξοδα και χωρίς να ‘ξεπουλάει΄(σαν να υπάρχει και κανείς να αγοράσει με αυτή τη πολιτική), αυτό έπρεπε να μας προβληματίσει, αλλά όπως και στο προηγούμενο φαγοπότι, αυτοί δεν μας λένε γιατί απλούστατα δεν ισχύει, και εμείς δεν ρωτάμε, γιατί αν ξέραμε μπορεί και να αντιδρούσαμε και ήμασταν αρκετά βολεμένοι για να έστω να θέλουμε να το σκεφτούμε.
Και για το υπάρχον χρέος τι θα συνέβαινε; Μας δάνειζαν για να το πληρώνουμε. Στη πραγματικότητα και οι ίδιοι πρώτα από εμάς γνωρίζουν ότι δεν πρόκειται να πληρωθεί ποτέ. Ήταν μια κατάσταση του στυλ, εσύ κάνε ότι με αγαπάς και εγώ θα κάνω ότι αγαπιέμαι. Κι όλο αυτό για να μην εξελιχθεί η κρίση, γιατί φοβόντουσαν το ντόμινο. Μεταχειρίζομαι όμως τον παρελθόντα χρόνο γιατί εδώ και 5 μήνες η σημερινή κυβέρνηση ή με αφέλεια ή με σκοπιμότητα μάλλον και με τα δύο, τους έδωσε το χρόνο να προετοιμασθούν, να οχυρωθούν, να διώξουν το βάρος από πάνω τους.
Το Όχι λοιπόν δεν είναι το Όχι του 40 είναι το Όχι στη κατανόηση της σημερινής πραγματικότητας, είναι το Όχι του δεν έχω τίποτε άλλο να χάσω ενώ αυτό δεν είναι η αλήθεια και το ξέρουμε, όπως δεν είναι αλήθεια ότι από το κακό δεν υπάρχει χειρότερο και όπως είναι αλήθεια ότι όσο ήρωες και γενναίοι θέλουμε να λέμε ότι είμαστε αυτό απλά δεν ισχύει γιατί ακόμη και από την ιστορία μας διαβάσαμε αυτά που μας έδωσαν να διαβάσουμε και πολλοί από εμάς ή δεν τα διαβάσαμε ή δεν διδαχτήκαμε.
Τι θα γίνει όμως αν ψηφίσουμε ναι;
Θα αλλάξει η κατάσταση προς το καλύτερο;
Όχι θα είναι λίγο έως πολύ έως πάρα πολύ χειρότερη από σήμερα. Εξαρτάται πλέον από τα κέφια των δανειστών που όπως προείπαμε τα έκαναν τα κουμάντα τους. Θα είναι όμως χίλιες φορές πιο καλή από τη κατάσταση πού θα μας φέρει το Όχι. Και θα δώσουμε ένα μάθημα για το μέλλον. Να μην ξαναμπεί στο τρυπάκι καμία κυβέρνηση να παίζει με το δικό μας μέλλον. Γιατί αν αναρωτιέστε μα μπορεί να είναι τόσο χαζοί η απάντηση είναι Όχι. Γιατί καμία ομάδα αποτελούμενη από χαζούς δεν γίνεται κυβέρνηση. Ένα κράτος φέουδο θέλουν όλες οι κυβερνήσεις με ένα σύνταγμα που τους βολεύει, και μια Δημοκρατία κατ΄οίκον και κατά παραγγελία αλλά η σημερινή κυβέρνηση το παρατράβηξε γιατί η πολιτική τους παιδεία εμπνέεται από μονοκαθεστωτική αντίληψη και έτσι κατάφεραν το ιστορικό βόλεμα και των δανειστών και των κυβερνώντων, ορμώμενοι από διαφορετικές αιτίες, με κοινό όμως στη πορεία σημείο συνάντησης.
Γιατί αν πραγματικά αυτό δεν είναι σωστό, τότε γιατί τόσα χρόνια δεν μας άφηναν να συμμετέχουμε; γιατί οι όποιες καλόπιστες εθελοντικές μας προτάσεις δεν έτυχαν ποτέ απάντησης; γιατί συμπεριφέρονται στους πολίτες σαν να είναι παιδιά και στα παιδιά σαν να είναι συνταξιούχοι; γιατί συστηματικά καταστρέφουν το επιχειρείν προς όφελος των διορισμένων (που είναι και η βάση της κάθε κυβέρνησης και της τωρινής), και ερχόμενοι στο κρίσιμο σήμερα γιατί αμέσως μετά τους ελιγμούς των δανειστών και της κεντρικής τράπεζας, αντιλαμβανόμενοι όπως κάθε μέσο μυαλό που πάει η κατάσταση και που σε σπρώχνουν, δεν ακυρώνουν το δημοψήφισμα να υπογράψουν τη προηγούμενη πρόταση σε συμφωνία;
Αν Θέλει πραγματικά η σημερινή κυβέρνηση να πείσει ότι πραγματικά επιζητά η χώρα να παραμείνει στην Ευρώπη πρέπει να το ζητήσει τώρα. Και να σταματήσει τώρα να προτείνει στους πολίτες να ψηφίσουν Όχι γιατί δήθεν είναι για το καλό τους. Τώρα να πει Ναι πριν είναι αργά.
Ναι όλα αυτά που διαβάσατε είναι Αλήθεια.
