Κάνοντας ένα βήμα πίσω και βλέποντας τα πράγματα λίγο πιο αποστασιοποιημένα, αλλά ταυτόχρονα ζώντας σε αυτή την κοινωνία, σε αυτή τη χώρα, με το συγκεκριμένο πολιτικό σύστημα και ελαφρώς πιο μακρυά από έναν «ξαφνικό θάνατο», μοιραία εξάγονται ορισμένα συμπεράσματα.
Αρχικά με την πολιτική ως όρο, ως έννοια. Κι επειδή είναι ώρα να τα πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, καλό θα ήταν να κάνουμε εξ αρχής κάποιες παραδοχές. Ως πολιτική νοούνται τα ληφθέντα μέτρα στο σύνολό τους, μέσω των οποίων ομάδες ανθρώπων αυτοοργανώνονται. Ο σκοπός αυτών των μέτρων είναι να υπάρχει το μικρότερο δυνατό κόστος σε σχέση με τους επιδιωκόμενους σκοπούς σε διάφορους τομείς δραστηριοτήτων.
Συνεχίζοντας, οφείλουμε να απαντήσουμε στο τι είναι διαφθορά. Λανθασμένα ορισμένοι αποδίδουν στον όρο μόνο την έννοια του χρηματισμού στους πολιτικούς. Διαφθορά είναι το σύνολο των παραβάσεων στους νόμους, σε οτιδήποτε θίγει τα συμφέροντα των πολλών αποδυναμώνοντας το κοινό καλό, είτε αυτό συντελείται στον δημόσιο τομέα, είτε στον ιδιωτικό, δηλαδή οποιαδήποτε μορφή κατάχρησης εξουσίας αποσκοπώντας σε ιδιωτικό συμφέρον. Ακόμη και η εξαπάτηση του συνόλου μιας ομάδας, είτε σκόπιμα είτε από «ατύχημα» συντελούν στη
διαφθορά.
Τώρα θα πρέπει να βαδίσουμε στα ελληνικά δεδομένα με βάση τα παραπάνω για να οδηγηθούμε σε οποιοδήποτε συμπέρασμα.
Το ΠΑΣΟΚ τιμωρήθηκε αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια – όντας καταβαραθρωμένο εκλογικά – λόγω της αλλαγής της συνολικής πολιτικής που υπέδειξε και με την εισαγωγή των Μνημονίων και της φόρμουλας που σχημάτισε για να θεραπεύσει τις παθογένειες ετών της κοινωνίας. Τιμωρήθηκε ακόμη σκληρότερα όμως διότι, πέραν του ότι με άλλες εξαγγελίες βγήκε το 2009 και με άλλες πολιτικές βάδισε στη συνέχεια, οι ίδιοι οι πολιτικοί θεωρήθηκαν από τον έλληνα πολίτη τόσο διεφθαρμένοι, ώστε το ιδιωτικό συμφέρον έφτασε να καθοδηγεί την πολιτική
συνολικά.
Για τη Νέα Δημοκρατία, ισχύει κάτι παρόμοιο, αλλά λιγότερο σύνθετο. Αφενός οι πολιτικοί ταυτίστηκαν με το παλαιό καθεστώς διαφθοράς κι αφετέρου δεν έδωσαν ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο στον πολίτη. Η συνολική πολιτική τους ωστόσο ήταν αναμφίβολα πολύ καλύτερη από οποιαδήποτε άλλη πολιτική έχει εφαρμοστεί από το 2009 τουλάχιστον μέχρι και σήμερα. Όμως ο ελληνικός λαός δεν είναι ακόμη σε θέση να το διακρίνει.
Σε αυτό το σημείο ίσως να πρέπει να γίνει η διάκριση του τι είναι επικίνδυνο για την ίδια την κοινωνία συνολικά και τι είναι επιβλαβές. Ας ξεκινήσουμε με το δεύτερο για να φτάσουμε στο πρώτο. Επιβλαβής πολιτική επιλογή για την κοινωνία είναι να χρηματίζεται ένας κρατικός λειτουργός ή κυβερνητικός μεμονωμένα για μία συγκεκριμένη περίπτωση. Επικίνδυνη πολιτική επιλογή είναι αυτή που κάποιος νομοθετεί υπέρ αυτής της διαδικασίας συνολικά. Επιβλαβής πολιτική επιλογή είναι να κωλυσιεργεί κάποιος σε μία διαδικασία, της οποίας η
τέλεση κατεπείγει. Επικίνδυνη είναι αυτή που κάποιος δεν έχει κανένα σκοπό να την τελέσει παρ’όλο που είναι ζωτικής σημασίας με γνώμονα το κοινό καλό. Επιβλαβής είναι αυτή που κάποιος κατανοεί ένα πρόβλημα, έναν κίνδυνο και ψάχνει τρόπο να βρει λύση, έστω κι αν αυτή δημιουργεί στο παρόν πρόβλημα. Επικίνδυνη είναι αυτή που κάποιος δεν έχει ούτε καν αντιληφθεί το ζήτημα που εγείρεται, τη συνολική κατάσταση και την κρισιμότητά της.
Ο ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος διότι ανέγνωσε εξ αρχής λανθασμένα και ως εκ τούτου δεν κατανόησε ορθά και ρεαλιστικά την κατάσταση της χώρας. Όμως ο έλληνας πολίτης όσα λάθη και να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα μόνο πράγμα δεν πρόκειται να του συγχωρήσει. Τη ρουσφετολογία, την πελατειακή σχέση με τον ψηφοφόρο. Γιατί αυτό θα δώσει το ρυθμό και στις αυριανές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ εξελικτικά. Αυτό δηλαδή που έχει ως γενική εικόνα, αυτό που δεν μπόρεσε να συγχωρήσει στους προηγούμενους, το ότι άφησαν το ιδιωτικό συμφέρον να καθορίσει
την πολιτική.
Παρ’όλο λοιπόν που οι προηγούμενες κυβερνήσεις στο γενικότερο πλαίσιο άσκησης της πολιτικής ήταν καλύτερες, ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει σε ακριβώς αυτό που λέμε στη λεπτομέρεια, στις γενικότερες εντυπώσεις. Ήδη το πρώτο μεγάλο λάθος «Βαρουφάκη» που κόστισε αρκετά δις στον κρατικό προϋπολογισμό, κλείσιμο τραπεζών, χειρότερη συμφωνία και σχέσεις με τους εταίρους, το συγχώρησε πολύ εύκολα στον Πρωθυπουργό, λόγω ακριβώς αυτής της προσέγγισης. Το επόμενο λάθος όμως πώς θα το κρίνει; Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Πρωθυπουργός έχουν το αλάθητο;
Προφανώς και όχι.
Ο πολίτης εκλέγοντας το ΣΥΡΙΖΑ έχει ως στόχο να αποφύγει την κακή πολιτική και τη διαφθορά, τα οποία ήταν αλληλένδετα ως τώρα. Αν όμως κριθεί ότι κατόπιν της περιόδου χάριτος που απολαμβάνει, ανακυκλώνεται στα ίδια λάθη, τα οποία θα πάψουν να αποδίδονται στην απειρία αλλά στην έλλειψη πολιτικού σχεδιασμού, με βάση τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της καλής πολιτικής, τότε πολύ σύντομα θα διαπιστώσει ότι είναι πολύ καλύτερη μία επιβλαβής πολιτική σε επιμέρους στοιχεία της, παρά η πλήρης απουσία πολιτικής, η οποία προφανώς θα έχει
και απουσία διαφθοράς.
Τέλος ο πολίτης ας θέσει τα κριτήρια του πλέον πολύ υψηλότερα, ας επιζητά και πολιτική και έλλειψη διαφθοράς ταυτόχρονα, ξεκαθαρίζοντας ποια είναι τα ζητούμενά του και ας θυμάται ότι μόνο ένας ανόητος μαθαίνει από τα λάθη του, ο έξυπνος μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, όπως έλεγε και από το αντίπαλο δέος πολύ παλαιότερα ο Γερμανός Καγκελάριος Όττο Φον Μπίσμαρκ.
