Η Δημοκρατία έχει κανόνες απαραβίαστους. Όταν προκηρύσσεις ένα δημοψήφισμα, δεν έχεις το δικαίωμα ούτε το αποτέλεσμά του να προδικάζεις, όπως συνηθίζεται στις εκλογικές αναμετρήσεις, ούτε την πρόθεση ψήφου σου να δηλώνεις δημόσια. Πολύ περισσότερο ως Πρωθυπουργός μιας χώρας.
Όταν το κάνεις, αμφισβητείς την κρίση των πολιτών που ψηφίζουν, καταργώντας αυτόματα την ουσία των δημοκρατικών κανόνων.
Δεν καταφεύγεις επίσης σε τρικ γνωστά στα επιτελεία της πολιτικής και επικοινωνιακής προπαγάνδας. Το «όχι» που επιθυμείς ως αποτέλεσμα επάνω και το «ναι» χαμηλότερα.
Όταν καταφεύγεις σε δημοψήφισμα, η ιδεολογική ταυτότητα που το συνοδεύει πρέπει να είναι συγκεκριμένη, όπως και ο λόγος που το προκαλεί. Ξεκάθαρα πράγματα. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινάς με ένα «όχι», που στην πορεία δέχεσαι ότι μπορεί να γίνει και «ναι».
Πολύ περισσότερο όταν το αντίθετο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος μπορεί να σημάνει και το τέλος της διακυβέρνησής σου, με προσφυγή σε εκλογές.
Φανταστείτε τώρα να τα βρουν και να πρέπει ο κόσμος, σύμφωνα με τις επιλογές της κυβέρνησης, να ψηφίσει «ναι»!
Εάν δεν περάσει άμεσα το μήνυμα και από κεκτημένη ταχύτητα μεγάλο τμήμα του εκλογικού σώματος που τη στηρίζει ψηφίσει αντίθετα, τι θα συμβεί; Θα παραιτηθεί η κυβέρνηση παρά την επιτευχθείσα συμφωνία;
Παραθέτω δύο φωτογραφίες από δημοψηφίσματα των δικτατόρων Χίτλερ και Πινοσέτ.
Δεν είναι συγκρίσιμα υπό την έννοια της ιδεολογικής ταυτότητας με τη σημερινή κυβέρνηση, είναι όμως συγκρίσιμα με τα τερτίπια των εκάστοτε εξουσιαστών σε επίπεδο προπαγάνδας.
Ο Αλμπέρ Καμύ έγραψε πολύ σοφά, ότι καμία εξουσία δεν είναι αθώα και αυτό γίνεται φανερό από τις φωτογραφίες των ψηφοδελτίων των δύο προαναφερθέντων δημοψηφισμάτων σε σχέση με το ψηφοδέλτιο του δικού μας. Μεγάλο ή επάνω αυτό που επιθυμούν, μικρό ή κάτω το αντίθετο.
Καμαρώστε τα:
