Σε ένα πράγμα είναι χρήσιμο, εν όψει του δημοψηφίσματος, το βιβλίο που έγραψε ο δημοσιογράφος Μιχάλης Ιγνατίου για την τρόικα στην Ελλάδα: Αποκαλύπτει τις μεθόδους της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Ευρώπης, στον παγκόσμιο νομισματικό πόλεμο που διεξάγεται μετά την κρίση του 2008. Τι προκύπτει από το βιβλίο, που καλό είναι να το σταθμίσουμε καθώς πηγαίνουμε για τις κάλπες; Τρία πράγματα.
Πρώτον, το ΔΝΤ και η Αμερική είναι οι καλοί της υπόθεσης γιατί ζήτησαν από την πρώτη στιγμή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, ενώ οι κακοί Γερμανοί αρνήθηκαν τη λύση.
Δεύτερον, ότι ο Παπανδρέου έβαλε το ΔΝΤ στην ευρωπαϊκή σκηνή με δική του πρωτοβουλία από τον Φεβρουάριο του 2009, όταν σε συνάντησή του με γερουσιαστή ανέφερε πρώτη φορά τον ρόλο που μπορεί να παίξει σε ζητήματα δημοσιονομικής επέκτασης.
Τρίτον, ενώ ακολούθησε πλήρως το σχέδιο από την εφαρμογή του οποίου υποτίθεται θα ωφελούνταν και οι δύο πατρίδες του, στο τέλος οι ΗΠΑ τον εγκατέλειψαν. Ο εδώ πρέσβης τους Σπέκχαρντ τον διέβαλλε συστηματικά στο State Department ως λαϊκιστή, ενώ ο πρόεδρος Ομπάμα απέφευγε να τον συναντήσει. Η εμπλοκή του ΔΝΤ στα ευρωπαϊκά πράγματα είχε ως αποτέλεσμα τη βελτίωση της ισοτιμίας δολαρίου – ευρώ. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια νέα φάση.
Παρατηρεί κανείς πού συμπίπτουν αντικειμενικά -δεν διαθέτω στοιχεία για συνεννόηση- οι πολιτικές των Αμερικανών κατά της ευρωπαϊκής λιτότητας, που εμποδίζει την αύξηση των πωλήσεων των δικών τους προϊόντων στην Ευρώπη, με το προσχεδιασμένο δημοψήφισμα Τσίπρα; Νομίζω είναι απλό. Η Ευρώπη έκανε τα πάντα για να ματαιώσει αυτό το δημοψήφισμα, γιατί θα κριθεί για πρώτη φορά από έναν λαό το δόγμα λιτότητας Σόιμπλε. Ο Τσίπρας λειτουργεί ως βομβιστής και μιλά στις συνεντεύξεις του για την «αρχή διάλυσης της ευρωζώνης» με πεποίθηση.
Τείνω να πιστέψω -παρατηρώντας τη φιλοατλαντική πολιτική του στα Βαλκάνια και στην Κύπρο και τα πρόσωπα που επηρέασαν τις τελικές αποφάσεις του- ότι παίζει τον τρελό με τις πλάτες άλλων. Δοκιμάζει την αντοχή του ευρώ, φθείρει το ευρώ, πολεμά το ευρώ, σηκώνει σκόνη αντιγερμανισμού γιατί η δική του πολιτική κατά της λιτότητας έχει πλήρη ταύτιση με την αμερικανική πολιτική κατά της λιτότητας. Μου κάνουν δε εξαιρετική εντύπωση δύο πράγματα: ότι με παρέμβαση των ΗΠΑ το ΔΝΤ δεν χαρακτήρισε χρεοκοπία την ελληνική αθέτηση πληρωμών, δόθηκε προθεσμία να πληρώσουμε· ότι επίσης ο Τσίπρας έχει στα χέρια του έκθεση του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους που θα βάλει στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης μετά το δημοψήφισμα. Το συμπέρασμά μου; Είναι «τρελός» με σχέδιο, δεν πιστεύει ότι ρισκάρει την παραμονή στο ευρώ. Με μια διαφορά: Ο Ιγνατίου στο βιβλίο του περιγράφει λεπτομερώς την τύχη που επιφύλαξαν στον Παπανδρέου οι Αμερικανοί.
Οσο για εμάς; Αν πονηρευτούμε τελικώς λίγο περισσότερο και καταλάβουμε ότι η ψήφος μας είναι φόντο νομισματικού πολέμου που δεν θα καταλήξει επ’ ωφελεία μας, τότε ξέρουμε τι να κάνουμε με τον κύριο Τσίπρα. Θα ψηφίσουμε «Ναι» για να του πούμε «Οχι».
Μανώλης Κοττάκης
Πρώτη Δημοσίευση στην εφημερίδα Δημοκρατία
