Του Ανδρέα Σταματόπουλου
Οι περισσότερες δημόσιες ευχές και συζητήσεις αυτές τις μέρες είχαν να κάνουν με την προσδοκία Ανάστασης της πατρίδας μας, με την ελπίδα να δούμε σύντομα φως στο τέλος του τούνελ και να φτάσουμε επιτέλους μετά από 5 πολύ δύσκολα χρόνια στην έξοδο από την κρίση.
Καθοριστικός παράγων για να συμβεί η ευχή όλων μας είναι να μπορέσει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων το πολιτικό προσωπικό της χώρας, πράγμα για το οποίο δεν μας έχει πείσει μέχρις στιγμής. Η νέα κυβέρνηση με βασικό κορμό το ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένη στις αριστερίστικες ιδεοληψίες της, που βλέπουν σαν εχθρό τον ιδιωτικό τομέα και περίπου σαν έγκλημα την επιχειρηματικότητα κι έτσι είναι κι αυτή προσανατολισμένη στην επιβολή περισσότερων φόρων και στην εφεύρεση τρόπων για να απομυζήσει περαιτέρω τους Έλληνες πολίτες, γονατίζοντας κυρίως τη μεσαία τάξη.
Για να μην είμαστε άδικοι θα σημειώσουμε ότι συνεχίζει την πολιτική της προηγούμενης κυβέρνησης, που αν και είχε σαν κορμό ένα δήθεν φιλελεύθερο κόμμα και σαν συνεργαζόμενη δύναμη ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, παρ΄ όλα αυτά ακολούθησε φορομπηχτική πολιτική εξόντωσης του ιδιωτικού τομέα και της μεσαίας τάξης, έχοντας σαν μόνο στόχο την προστασία των κομματικών στρατών.
Πιστεύει κανείς ότι υπάρχει ρεαλιστική ελπίδα ανάκαμψης με την παρούσα κυβέρνηση; Είναι πασιφανές ότι κάτι τέτοιο ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας για όσους τουλάχιστον έχουν αίσθηση της οικονομίας και της αγοράς. Για να πετύχει κάποια στιγμή ανάκαμψη η χώρα θα πρέπει να συμβούν μια σειρά από πράγματα, που έχουν να κάνουν με γνήσιες μεταρρυθμίσεις, μικρότερο και πιο αποτελεσματικό δημόσιο, σταθερό πολιτικό και φορολογικό περιβάλλον, πάταξη γραφειοκρατίας, κίνητρα ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας και αποκατάσταση της σχέσης κράτους-πολίτη.
Το σημαντικότερο, όμως, είναι να δημιουργηθεί ένα εθνικό, στρατηγικό, συνεκτικό σχέδιο για τη χώρα με ορίζοντα 10ετίας ή και 20ετίας.
Να δούμε κάτι τέτοιο με το παρόν πολιτικό σκηνικό, είναι σχεδόν αδύνατο. Το μόνο που ξέρουν τα σημερινά κόμματα είναι να κερδίζουν χρόνο, να προστατεύουν τους κομματικούς στρατούς και να συναλλάσσονται με ολιγάρχες και ΜΜΕ που δίνουν βοήθεια για την εκλογή τους.
Οι μόνες ελπίδες να υπάρξουν πολιτικές δυνάμεις στη χώρα μας ικανές να μας κάνουν ένα σύγχρονο δυτικοευρωπαϊκού χαρακτήρα κράτος είναι δύο:
Α) Να δημιουργηθούν νέες πολιτικές δυνάμεις, άφθαρτες, μέσα από την κοινωνία και με τη βοήθεια και τη συνεργασία υγιών πολιτικών που βρίσκονται σε όλο το δημοκρατικό πολιτικό φάσμα να μπορέσουν να εκπονήσουν το εθνικό σχέδιο που έχει ανάγκη η χώρα πείθοντας την κοινωνία να ακολουθήσει ένα νέο όραμα. Κάτι τέτοιο δεν είναι απίθανο, αλλά μέχρι στιγμής δεν είναι ορατό εκτός αν οδηγηθούμε σε κάποιου είδους εθνική καταστροφή, που όλοι απευχόμαστε.
Β) Να εξυγιανθούν τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, που έχουν μεγάλη ιστορία και κατά καιρούς έχουν ψηφιστεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών , αλλά επειδή είναι αυτά που μας οδήγησαν εδώ, και επειδή ακόμα και τώρα αρνούνται να πουν την αλήθεια στους πολίτες βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο είναι ανάγκη να μετασχηματιστούν σε σύγχρονα ευρωπαϊκά κόμματα, με στροφή στην παραγωγή πολιτικής, το άνοιγμα στην κοινωνία και την εσωκομματική δημοκρατία. Οι πολίτες για να ακολουθήσουν ξανά κόμματα σαν το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία θα πρέπει να πειστούν ότι όλα έχουν αλλάξει εκ βάθρων και αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά με αλλαγή ηγεσίας , που θα σηματοδοτεί πέρασμα στη νέα γενιά.
Επειδή στην πολιτική έχει μεγάλη σημασία τόσο το επικοινωνιακό κομμάτι, όσο και οι συμβολισμοί θα πρέπει να έχουμε νέα όσο το δυνατόν άφθαρτα πρόσωπα στο τιμόνι των δύο κομμάτων, που παράλληλα να κάνουν πράξη όσα είπαμε παραπάνω μαζί με γενναία αυτοκριτική και μια ειλικρινή συγγνώμη στον Ελληνικό λαό για τα λάθη δεκαετιών.
