Του Γιώργου Κράλογλου
Ξανάκανε την Ελλάδα διεθνές σούργελο ο μεσήλικας μηχανόβιος υπουργός Οικονομικών και πετάχθηκε, με πέτσινα και μηχανή, μέχρι το Μαξίμου (το κράνος στο χέρι μη του το βουτήξουνε για το χρέος…) ζητώντας συχαρίκια… του πρωθυπουργού που τρέχει με την Μέρκελ να ηρεμήσει τους δανειστές. Στην Βουλή σκοτώνονται για το στέγνωμα του κορβανά και τα βραχιολάκια των επαγγελματιών δολοφόνων. Και ο Τσίπρας σκέφτεται να τα συμμαζέψει όλα αυτά με εκλογές.
Αναφέρομαι στο σενάριο εκλογών που προβληματίζει μόνο τον Τσίπρα (για εσωτερικούς συσχετισμούς) και όχι στα γνωστά σενάρια εκλογών ή δημοψηφίσματος των συνισταμένων του ΣΥΡΙΖΑ που λυσσάνε για δραχμή και κλειστά σύνορα.
Εκλογές γιατί το «άγριο ξύλο» που έφαγε στην Ρίγα ο σύντροφος Βαρουφάκης από τους δανειστές (που ασφαλώς και δεν σκοτίστηκαν αν το βράδυ πήγε για σουβλάκια, στην παλιά πόλη, σνομπάροντας… το επίσημο δείπνο) απέδειξε στην πράξη (όπως και το παρόμοιο «ξύλο» που έφαγε ο Παπανδρέου στις Κάννες) ότι στην Ε.Ε. δεν «μασάνε» με τα κόλπα των εντολών του λαού αφού όλα τα κράτη μέλη έχουν και λαό και εντολές…
Δεν «μασάνε» επίσης γιατί αντιλαμβάνονται πως τα ελληνικά σχέδια προβλέπουν κατασκευασμένα δημοψηφίσματα (όπως αυτό που θέλει να μαστορέψει στον ΣΥΡΙΖΑ η πτέρυγα του βουνού) για να ξεπεραστεί (με μπαγαποντιά ) η αμετακίνητη πραγματικότητα του 80% του λαού που θέλει Ευρώπη και ευρώ ταυτίζοντας την δραχμή με καταστροφικό σεισμό.
Το πιθανότερο (όπως μαθαίνω) είναι ότι χάνει έδαφος το κόλπο… του δημοψηφίσματος και της ρήξης που εισηγούνται πιεστικά οι αριστεροί της δραχμής στον Αλέξη Τσίπρα.
Εάν είναι έτσι μένουμε μόνο στο ενδεχόμενο εκλογών (μέσα στο καλοκαίρι) με σκοπιμότητα τους εσωτερικούς συσχετισμούς τώρα που η ανυπαρξία αντιπολίτευσης (για λόγους τακτικής και ανακατατάξεων) αφήνει τον Αλέξη Τσίπρα να παίζει μόνος του σε όλο το «γήπεδο» του πολιτικού σκηνικού.
Το ερώτημα όμως είναι πως θα αντισταθμίσει ο Τσίπρας τις καταστροφικές συνέπειες των εκλογών και τις σοβαρότατες επιπτώσεις στην οικονομία και στη διαχείριση του χρέους, έστω και επιτυγχάνοντας αυτοδυναμία.
Γιατί με αυτοδυναμία, η απαίτηση πλέον (όχι μόνο το μήνυμα) των ψηφοφόρων θα είναι να μετακινήσει την χώρα από την σημερινή επάνοδό της στο 2010 με εμφανέστατα τα σημάδια μεγαλύτερης μιζέριας αλλά και παρακμής αυτή την φορά.
Αυτοδύναμη ή όχι, η νέα κυβέρνηση Τσίπρα θα σκοντάψει εκ νέου στην συνεχιζόμενη ανυπαρξία προοπτικών επανεκκίνησης της οικονομίας, τόσο μέσω πρωτοβουλιών του ιδιωτικού τομέα, όσο και επενδυτικών δυνατοτήτων του κρατικού τομέα που ελέγχει το 80% της οικονομίας.
Θα αντιληφθεί, καθαρά και ξάστερα, ότι μοναδικός δρόμος αποφυγής της τραγωδίας είναι να πουληθεί το κράτος και μάλιστα σε χρόνο μηδέν.
Και ότι η αριστερή κυβέρνηση είναι η μόνη που μπορεί να το καταφέρει αναίμακτα.
Άλλωστε τα άμεσα βήματα συμβιβασμού που έχει περιθώριο να κάνει προς τους δανειστές η σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα (για να εξασφαλίσει με ισοδύναμα μέτρα ροή δανείων χωρίς να ρισκάρει τις κόκκινες γραμμές σε εργασιακά και συνταξιοδοτικά) είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις.
Αλλά τις ιδιωτικοποιήσεις έχει φροντίσει να τις μπλοκάρει (με τη συμμαχία εργατοπατέρων που προσκυνάνε το κόμμα και μόνο το κόμμα) η αριστερή πλατφόρμα και οι σύντροφοι Λαφαζάνης, Στρατούλης, Δρίτσας, Σπίρτζης όπως και βουλευτές της ιδεοληψίας Λέβα που δεν θα αφήσουν τη μια πέτρα πάνω στην άλλη αν δε δουν κλειστή Σοβιετική οικονομία.
Ωστόσο το μαρτύριο της σταγόνας από την Ε.Ε., το ΔΝΤ, και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα συνεχίζεται με όλο και μεγαλύτερη πίεση αν η κυβέρνηση αθετήσει και τα ισοδύναμα μέτρα συμβιβασμού (της πιθανής συμφωνίας Ιουνίου) που θα επικεντρώνονται κυρίως στις ιδιωτικοποιήσεις.
Άρα μοναδική γέφυρα αποφυγής των πιέσεων των δανειστών προς την σημερινή κυβέρνηση Τσίπρα, για να λειτουργεί η οικονομία, είναι η εισροή φόρων στον κορβανά ή από αύξηση του τζίρου στην ιδιωτική οικονομία ή από αύξηση ασφαλιστικών εισφορών ή τέλος από την πάταξη φοροδιαφυγής και λαθρεμπορίου.
Τίποτε όμως απ’ όλα αυτά (ιδίως πάταξη λαθρεμπορίου και φοροδιαφυγής) δεν θα φέρουν πόρους μέχρι το 2020, έστω και αν ξεκινήσουν από σήμερα ώστε να ολοκληρωθούν ενστάσεις και δικαστήρια και να πέσουν τα λεφτά στα Ταμεία.
Και επειδή επενδύσεις στην Ελλάδα (εκτός από δωμάτια προς ενοικίαση σε τουρίστες και καφετέριες) αποκλείονται με κυβερνήσεις όπως αυτές της δεκαετίας 2005-2015, η αποκρατικοποίηση είναι μονόδρομος.
Αλλά επειδή με την σημερινή δομή της κυβέρνησης Τσίπρα οι αποκρατικοποιήσεις και η πώληση κρατικής περιουσίας (ως ισοδύναμα προς μισθούς-συντάξεις) είναι απολύτως μπλοκαρισμένες από την αριστερή πλατφόρμα, διέξοδος είναι και οι εκλογές για πιθανή αυτοδυναμία με ένα ΣΥΡΙΖΑ τύπου ΠΑΣΟΚ.
