Του Φαίδωνα Παλαιολόγου
Μάχες χαρακωμάτων διεξάγονται σιωπηρά προς το παρόν στο ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα γενιά που στελεχώνει τα όργανα του κόμματος, και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία, αλλά κυρίως με την πολιτική της καταγωγή η οποία έχει τις ρίζες της στα κινήματα, επιδιώκει να γίνει πρωταγωνιστής στη νέα πραγματικότητα.
Ένας ιδιότυπος “εμφύλιος” φαίνεται να υποβόσκει στην Κουμουνδούρου, το σκηνικό του οποίου το συνθέτουν αναδιατάξεις, προσχωρήσεις, αποχωρήσεις και διαλύσεις. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η Κίνηση των 53+ (άλλη πρωτοτυπία και τούτη με το συν!!!), η οποία είχε κάνει την εμφάνισή της λίγο πριν από τις εκλογές ( Ευκ. Τσακαλώτος, Θ. Δρίτσας, Γ. Σακελλαρίδης, Τ. Κορωνάκης, Κ. Ζαχαριάς κλπ), βρίσκεται με το “ένα πόδι” δίπλα στον Α. Τσίπρα και με το άλλο επιδιώκει να ανοίξει “περπατησιά”, επιδιώκοντας να μετατοπίσει προς τα αριστερά την κυβέρνηση. “Συντεταγμένα, όχι με όρους κυβερνητισμού αλλά κινηματικούς” είναι το μότο που επαναλαμβάνουν στις συζητήσεις τους, αλλά στοχεύοντας στο να ελέγξουν το κόμμα, αφού στελέχη της κίνησης κατέχουν υπουργικές και κομματικές θέσεις όπως ο γραμματέας τ. Κορωνάκης και η εκπρόσωπος τύπου Ράνια Σβίγκου.
Η υπό σύσταση Ενωτική Κίνηση στην οποία συμμετέχουν στελέχη της Πλατφόρμα 2010 (Γ. Μπαλάφας, Δ. Παπαδημούλης, Κ. Πουλάκης, Ρένα Δούρου κλπ) και στελέχη της πάλαι ποτέ ΑΡΕΝ (μη σας μπερδέψουμε τώρα με διασπάσεις ομάδων υποομάδων) θέλουν ένα ανοικτό κόμμα, στο οποίο τα μέλη θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο και θα αντιπροσωπεύει το κόμμα του 40% και όχι του 4%. Ευθεία αντιπαράθεση λοιπόν με όσους θέλουν ένα κλειστό κομματικό σύστημα , άμεσα ελεγχόμενο και καθοδηγούμενο, με υποβιβασμό της λειτουργίας των μελών.
Σφήνα μπαίνουν οι ΠΑΣΟΚογενείς, των οποίων οι όποιες προσπάθειες να δημιουργήσουν αυτόνομη τάση δεν έχουν ευωδοθεί με αποτέλεσμα να διαχέονται στις πιο “μαζικές” κινήσεις με τον κίνδυνο απορρόφησής τους να είναι ορατός, ενώ προσπάθειες σύμπτυξης μικρότερων ομάδων προς το παρόν δεν έχουν αποφέρει χειροπιαστό αποτέλεσμα.
Σταθερή δύναμη είναι η Αριστερή Πλατφόρμα, συνεκτική, με καθαρή στόχευση με εκφραστές τους Π. Λαφαζάνη, Α. Καλύβη, Στ. Λεουτσάκο και με “μπετόν” κοινοβουλευτική παρουσία, φαντάζει αυτη τη στιγμή ως η πλέον συμπαγής τάση του κόμματος, χωρίς να αναπροσαρμόζει την πολιτική της.
Ωραία μέχρι εδώ? Κάποιος θα μπορούσε να πεί “ναι, αυτή είναι η ποικιλόμορφη Αριστερά”. Όμως αυτή η εικόνα έχει προκαλέσει τουλάχιστον ενόχληση στο Μέγαρο Μαξίμου, το οποίο θα ήθελε ένα κόμμα κριτικά υποστηρικτό στην κυβέρνηση, με τελευταίο παράδειγμα την ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ η οποία τάχθηκε κατά της εκκένωσης της πρυτανείας του πανεπιστημίου.
Και όπως έλεγε στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού ” ένα συνέδριο δεν πρέπει να αποκλεισθεί, αντιθέτως θα έθετε επί τάπητος τα νέα καθήκοντα και τις νέες υποχρεώσεις που έχει να αντιμετωπίσει το κόμμα, απέναντι στη αριστερή κυβέρνηση”. Με λίγα λόγια “το φθινόπωρο δεν είναι κακή εποχή για ένα συνέδριο νίκης…”
