Του Άγη Βερούτη
Δημιουργείται ένα κύμα αντιπαλότητας και αντιπαράθεσης με την Ευρώπη.
Όχι απαραίτητα από την κυβέρνηση μόνον, αλλά και από τους οπαδούς της, που από εθνικόφρονα έπαρση και μισαλλοδοξία παίρνουν αντιθετικές θέσεις απέναντι στην συλλογικότητα εκείνη από την οποία ζητάμε να συνεχίσει να μας υποστηρίζει, αλλά με άλλους, καλύτερους από πριν, όρους.
Πρώτος έλεγα για τον παραλογισμό των πλεονασμάτων και την επιτακτικότητα επαναπροσδιορισμού τους προς τα κάτω. Όχι όμως μέσα από ένα εθνικιστικό παραλογισμό.
Παρόλα αυτά, η αντι-ευρωπαϊκή ρητορική, η αμετροέπεια και η ανιστόρητη αντίληψη ότι η Ελλάδα θα είναι “μια χαρά και χωρίς τους ευρωπαίους εταίρους της”, δημιουργεί μια αυτοτροφοδοτούμενη κεντρομόλα αδράνεια, με κατεύθυνση προς την απόσπασή μας από τις συμμαχίες και τις χώρες στις οποίες στηριχτήκαμε (με τα τόσα όσα λάθη τους) στα τελευταία 190 χρόνια.
Δυστυχώς λεκτικές απρέπειες πολιτικών αρχηγών της συγκυβέρνησης περί στάσεων “στα 4” και “βίζιτες” μάλλον δυναμιτίζουν την αντι-ευρωπαϊκή ρητορική και την υπερβολική αυτοπεποίθηση για μια πορεία έξω από την πεπατημένη των τελευταίων 190 ετών.
Εύχομαι οι μαγκιές και τα καουμποϊλίκια, που κάποιοι ονομάζουν “εθνική περηφάνια” (λες και έχουμε την αποκλειστική αντιπροσωπεία περηφάνιας στην Ευρώπη) μη μας βάλουν σε περιπέτειες καταστροφικές για τη χώρα μας, το έθνος μας, και την ίδια την υπόστασή μας εντός του πολιτισμένου κόσμου.
Η πολιτισμική σύγκρουση με τους εταίρους μας, που επιχειρείται από την κυβέρνηση με ιαχές και εθνικιστικές κορώνες, πολλώ απέχει από μια σκληρή διαπραγμάτευση εντός ευρωπαϊκού κεκτημένου, και μάλλον θυμίζει ανατολίτικο παζάρι “μονά-ζυγά δικά μου κι’αν σ’αρέσει”, σαν εκείνα που η Ευρώπη απέβαλε πριν 2 αιώνες.
Είναι η σύγκρουση αναπόφευκτη;
Είναι ο απο-ευρωπαϊσμός μας αναπόφευκτος;
Και τελικά, ποιος μας ζήτησε να κάνουμε βίζιτες όταν πήγαμε αξιοπρεπώς και λάβαμε βοήθεια στο παρελθόν;
Είναι δυνατόν η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς μας, να περνάει μέσα από την αναξιοπρέπεια;
