Από τις εκλογές του 2009 μέχρι τα σήμερα, έχουν γίνει πολλά και έχουν ακουστεί περισσότερα.
Από τα περίφημα “λεφτά υπάρχουν” και μετά στο διάγγελμα στο Καστελόριζο, στο περίφημο “μαζί τα φάγαμε“, τα “Ζάππεια“, τις “σκληρές διαπραγματεύσεις” , τις λίστες τύπου Λαγκάρντ, πρώην υπουργούς και δημάρχους που μπήκαν φυλακή για μίζες και διασπάθιση δημόσιου χρήματος, κυβερνήσεις “ειδικού σκοπού ,μονοκομματικές σαν εκείνη που υπέγραψε το πρώτο και το δεύτερο μνημόνιο και παρέδωσαν την Ελλάδα στα χέρια των ξένων),συγκυβερνήσεις τριών κομμάτων, που στη διάρκεια έγιναν δυο ,”σκισίματα μνημονίων” που στη μετά έγιναν “επαναδιαπραγματεύσεις”, μετακινήσεις και μεταγραφές εν είδη αθλητών των βο(υ)λευτών για να σώσουν την καρέκλα τους, ετερόκλητες συμμαχίες, ολόκληρη σχεδόν κοινοβουλευτική ομάδα να μπαίνει φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, αλλά παρ όλα αυτά να διατηρεί τα ποσοστά της (μόνο στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί και αυτό!),βεβήλωση του νοήματος του Συντάγματος με την προεδρική εκλογή,υποτιθέμενες δωροληψίες για το συγκεκριμένο γεγονός που ποτέ δεν αποδείχθηκαν, διάφορες δηλώσεις με αποκορύφωμα το πρόσφατο “θα κόψουμε 100 δισεκατομμύρια ευρώ, αν δεν μας δώσουν οι εταίροι μας” (αναρωτιέται κανείς γιατί όχι 800,να αποπληρώσουμε τα δανεικά, να ζούμε σαν πλούσιοι Καταριανοί και να δώσουμε και 300 δανεικά σε άλλα κράτη, να παίρνουμε τους τόκους?) εκατέρωθεν μαχαιρώματα και κουβέντες όπως “προδότες, δοσίλογοι, κρεμάλες” και τόσα άλλα…
Η χώρα έφτασε στον γκρεμό, ανακαλύψαμε ότι ζούσαμε τόσα χρόνια σε έναν επίπλαστο παράδεισο, αλλά παρ όλα αυτά, συνεχίσαμε να ζούμε, να σκεπτόμαστε και να ενεργούμε σαν να μην άλλαξε τίποτα, σαν να μην καταλάβαμε ότι ήταν η τελευταία μας ευκαιρία να γίνουμε επιτέλους ένα “κανονικό κράτος, με υγιώς σκεπτόμενους πολίτες”.
Στο ίδιο έργο όλοι μας θεατές. Μίζες, ρεμούλες, φοροδιαφυγή, μαύρο χρήμα και εργασία. Και όχι μόνο οι “μεγαλοκαρχαρίες” αλλά και εμείς οι ίδιοι. Ακόμη και στα “μικρά” δείχνουμε αμετανόητα κολλημένοι στις ίδιες κακές συνήθειες μας. Ακόμη θα προσπαθήσουμε να πάρουμε τη θέση του άλλου στο παρκάρισμα, την θέση στην ουρά κάποιας υπηρεσίας ή ακόμη και στο Super Market, θα αφήσουμε όπου μας βολεύει τα σκουπίδια μας, ακόμη θα βάλουμε “μέσον” να παρακάμψουμε τον δικαιούχο.
Δεν αλλάξαμε σε τίποτα και έχουμε την απαίτηση να αλλάξει η χώρα? Το κύτταρο της, είμαστε εμείς! Το κράτος είμαστε ΕΜΕΙΣ, οι πολίτες αυτής της χώρας! Οι άλλοι είναι η εκτελεστική, δικαστική, νομοθετική εξουσία. Εμείς τους εκλέγουμε και τους τοποθετούμε εκεί, οπότε οι ευθύνες βαραίνουν πρώτα από όλους ΕΜΑΣ! Αν εμείς δεν αλλάξουμε, μην περιμένουμε να αλλάξουν οι κρατούντες.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Σε λίγες μέρες έχουμε πάλι εκλογές και καλούμαστε να αποφασίσουμε όχι για το άμεσο μας μέλλον, αλλά για το μέλλον τούτης της χώρας για πολλές δεκαετίες, για το μέλλον των παιδιών, των εγγονιών και ίσως για την ύπαρξη και την συνέχιση της ακόμη σαν κράτος αυτόνομο, ανεξάρτητο, ελεύθερο.
Να εμπιστευτούμε τη συνέχιση της πολιτικής της Ν.Δ που έφερε 1.5 εκατομμύρια ανέργους, λουκέτα σε χιλιάδες επιχειρήσεις, ατελείωτους και δυσβάσταχτους φόρους, τεράστιες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, ελαχιστοποίηση της κοινωνικής πρόνοιας,με έναν λαό χωρίς πίστη για το μέλλον του, χωρίς ελπίδα, με καταρακωμένο ηθικό και που του υπόσχεται πως τώρα βγαίνουμε από τα μνημόνια και μας περιμένουν σιγά-σιγά καλύτερες μέρες από την μια και από την άλλη μας κράτησε στο ευρώ, στην Ε.Ε και προχώρησε σε κάποιες (αυτονόητες για τα προηγμένα κράτη) μεταρρυθμίσεις (μερικά παραδείγματα η απαλλαγή του κράτους από προβληματικές και ζημιογόνες κρατικές επιχειρήσεις όπως η Ολυμπιακή, ΕΡΤ κλπ , η ηλεκτρονική συνταγογράφηση φαρμάκων και ιατρικών επισκέψεων) και επιτέλους ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός για να ξοδεύουμε όσα παράγουμε?
Να εμπιστευτούμε την επερχόμενη διακυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α που υπόσχεται με λαϊκισμό και ακραία δημαγωγία, πολλά σε όλους, που μας χαϊδεύουν τα αυτιά οι “δεσμεύσεις” του, που ανακάλυψαν και πάλι ότι λεφτά υπάρχουν, όπως έλεγε και ο Γ.Α.Π με τα γνωστά αποτελέσματα (χωρίς ωστόσο να μας πείθουν που θα τα βρούνε, εκτός εάν φοβηθούν οι αγορές και οι δανειστές μας από τα “νταούλια” που θα χτυπάει ο αρχηγός του και εκείνοι θα χορεύουν στον σκοπό του). Επικαλείται το νέο, το άφθαρτο, αλλά έχουν παρεισφρήσει μέσα του παλιά εργαλεία του συστήματος που μας έφερε εδώ (και μάλιστα πολλοί από δαύτους υπερψήφισαν τα μνημόνια που θα…καταργήσουν) με μερικά ενδεικτικά ονόματα όπως των Κατσέλη, Τζάκρη, Σακοράφα, Βαγενά, Φωτόπουλου, Κουρουπλή, Μητρόπουλου, Λιβάνη, Παραστατίδη,Τσουκαλά, Μιχελογιαννάκη, αλλά και πρώην μετακινούμενους από ετερόκλητους πολιτικούς χώρους όπως ο Βούτσης, Τρεμόπουλος, Μακρή ,Βουδούρης, Παναγούλης και όψιμα τηλεοπτικοί οικονομολόγοι -φωστήρες- σαν τους Βαρουφάκη και Λαπαβίτσα που έχουν εδώ και χρόνια τόπο διαμονής στο εξωτερικό. Εδώ ας συνυπολογίσουμε και τις διάφορες συνιστώσες, προεξάρχουσας του Λαφαζάνη και της Αριστερής πλατφόρμας που εκφράζει εντελώς αντίθετες απόψεις (έξω από το Ευρώ και την Ε.Ε) από αυτές των “γραμμών” του κόμματος και που αντιστοιχούν στο 40% του ΣΥ.ΡΙΖ.Α, αλλά και πιο ακραίων όπως του Παναγούλη που ετοιμάζει κρεμάλες και του αναρχικού Βαγγέλη Διαμαντόπουλου που οραματίζεται ένοπλα αντάρτικα πόλης. Μάλιστα έφτασε στο σημείο να κάνει προτάσεις συνεργασίας στο Κ.Κ.Ε και στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α ,κόμματα ενάντια στο Ευρώ και την Ε.Ε, ενώ το ίδιο σαν κόμμα διατυμπανίζει μέσω του αρχηγού του ότι δεν υπάρχει περίπτωση εξόδου από το κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα!!
Και ενώ μέχρι πρότινος επικαλούνταν συγκυβέρνηση πολλών κομμάτων με κορμό τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α, βλέποντας ότι δημοσκοπικά πλέον είναι “αναπόφευκτη” η εκλογή του (οπότε και πρέπει από την θεωρία να περάσει στην πράξη), στρογγυλεύει τις απόψεις του το…”ξεχνά” και ζητά αυτοδυναμία, αλλιώς θα ναι δύσκολο…να επιβάλει το πρόγραμμα του. Μας ζητάει λοιπόν να ξαναγυρίσουμε πάλι στις μονοκομματικές κυβερνήσεις που είχαμε επί σαράντα χρόνια! Ένα ταξίδι στο όνειρο λοιπόν, με βάρκα την ελπίδα,όπως ακριβώς έγινε το 2009 με τον Γ.Α.Π.
Για την Χρυσή Αυγή,τι να πει κανείς? Αν και ακόμη δεν έχουν καταδικαστεί για όσα κατηγορούνται, το γεγονός και μόνο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα και την πίστη τους σε νεοναζιστικές μεθόδους, θεωρίες, οργάνωση, σύμβολα και η εξύμνηση της χούντας, τα λένε όλα!
Υπάρχει-έστω ότι απέμεινε-και το ΠΑ.ΣΟ.Κ του Βενιζέλου που θέλει και πάλι να γίνει ο ρυθμιστής των εξελίξεων, λες και δεν μας έφτασε που ήταν τόσα χρόνια στην εξουσία, αλλά και μετείχε ενεργά στην μέχρι τώρα διακυβέρνηση, που υπέγραψε τα μνημόνια, που εμπλέκεται ο ίδιος στο σκάνδαλο με τα υποβρύχια και την λίστα Λαγκάρντ (άσχετα αν και τα δύο φρόντισαν να τα κουκουλώσουν).
Είναι το “ποτάμι” του Θεοδωράκη, πρώην ανθρώπου του Σιμήτη, προϊόν του συστήματος και των καναλαρχών, που “ψαρεύει” σε θολά νερά,είναι λίγο του μεσαίου χώρου, λίγο “παιδί του λαού” με το σακίδιο στη πλάτη. Είναι το εργαλείο των ανθρώπων της διαπλοκής,που θέλουν να είναι και πάλι οι ρυθμιστές των εξελίξεων, είτε είναι ο ένας, είτε ο άλλος σαν πρώτο κόμμα. Ο αντικαταστάτης του ΛΑ.Ο.Σ και της ΔΗ.ΜΑ.Ρ.
Για τον Γ.Α.Π,τι να πει κανείς, πέρα από το ότι ενώ σε μια χώρα με σκεπτόμενους πολίτες, θα έπρεπε να μην μπορεί καν να κυκλοφορήσει ανάμεσα τους και εκείνος έχει το θράσος να θέλει και πάλι να εμπλακεί στα κοινά? Αυτός που υπέγραψε δύο μνημόνια, που έβαλε το κεφάλι ενός λαού στη γκιλοτίνα, που ξεφτίλισε ένα ολόκληρο έθνος, που έφυγε σαν κυνηγημένος από το ίδιο του το κόμμα, θέλει και πάλι να γίνει μέρος της λύσης του προβλήματος που ο ίδιος έχει το μεγαλύτερο ποσοστό της δημιουργίας του. Αλλά και πάλι δεν είναι εκείνος που ευθύνεται. Ας είναι καλά οι ψηφοφόροι του,που ακόμη ψηφίζουν όπως το 1980. Σαν επίθετο.
Το Κ.Κ.Ε είναι το γνωστό. Ξεκάθαρο εδώ και χρόνια. Ή είσαι ενάντια σε Ε.Ε και Ευρώ και το ψηφίζεις ή όχι και το προσπερνάς.
Όσο για τους ΑΝ.ΕΛ, τι να πει κανείς? Μέσα σε 2.5 χρόνια του έφυγαν οι μισοί βουλευτές του είτε από ανυπαρξία θέσεων, είτε για αυταρχικές μεθόδους στις εσωκομματικές διαδικασίες λήψεις αποφάσεων του αρχηγού τους, είτε για μετατόπιση τους στο μαλακό υπογάστριο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Ακούστηκαν θέσεις από “ψεκασμούς”, “κλειδώστε τους παππούδες την ημέρα των εκλογών σπίτια τους”, μέχρι και αναπόδεικτες κατηγορίες περί χρηματισμού βουλευτών τους. Ψηφίστηκαν από τον κεντροδεξιό κυρίως χώρο σαν ένα κόμμα ενάντια στο μνημόνιο και κατάληξε να γίνει η ουρά ενός αριστερού (?) σε όλα σχεδόν τα θέματα. Και τώρα ζητάει να το υπερψηφίσει ο κόσμος για να συμμετέχει σε κυβέρνηση μαζί του.
Ο μέχρι πρότινος συμπαθή κυριούλης της ΔΗ.ΜΑ.Ρ, είχε την κατάληξη που προβλέφθηκε πριν από τις προηγούμενες εκλογές. Εκείνης του ΛΑ.Ο.Σ και του αρχηγού του, μιας και τον ίδιο ρόλο έπαιξαν σε διαφορετικές περιόδους μόνο και κυβερνήσεις.
Και τώρα τι ψηφίζουμε αναρωτιέται ακόμη ένα μεγάλο ποσοστό πολιτών?
Απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν μετά από όσα γράφηκαν. Το πολιτικό μας σύστημα και το προσωπικό του έχει αποδειχθεί κατά πολύ κατώτερο των κρίσιμων περιστάσεων,ειδικά των τελευταίων ετών. Και δεν εξαιρούνται ΟΥΤΕ αυτοί που δεν κυβέρνησαν. Το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από όλους μας αρχικά είναι αυτό που αναφέρετε στο προηγούμενο άρθρο με τίτλο “Μέσα ή έξω από το Ευρώ“. Αν απαντηθεί αυτό ,έστω με την εις άτοπον απαγωγή, θα βρει ο κάθε ένας αυτούς που τους εκφράζει περισσότερο ή έστω το λιγότερο κακό.
Μακρυά από λαϊκιστές και λαοπλάνους που υπόσχονται πολλά. Ας μας γίνει το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν μάθημα, αφού έγινε πρώτα πάθημα. Ας ψηφίσουμε από το κάθε κόμμα,όχι τα “προβεβλημένα στελέχη τους” που ξημεροβραδιάζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, όχι τους “γνωστούς” μας που θα έχουμε επαφή για κάποιο ρουσφέτι,αλλά νέους, άφθαρτους ακόμη από το σύστημα ανθρώπους. Δεν μπορεί, ανάμεσα σε τόσους πολλούς όλο και κάποιον σοβαρό και όχι σοβαροφανή πατριώτη υποψήφιο θα βρούμε.
Όπως και να χει, η αποχή και το λευκό δεν είναι λύση. Είναι σαν να πριμοδοτούμε το πρώτο κόμμα, είναι σαν να αφήνουμε τη τύχη μας στα χέρια των υπολοίπων και αυτό, ειδικά σε τούτες τις εκλογές, δεν πρέπει να γίνει.
Αν είναι πραγματικά σοφή η ψήφος μας, θα πρέπει να βγάλουμε το πρώτο κόμμα με ποσοστό τέτοιο που θα χρειάζεται για τη δημιουργία κυβέρνησης ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ άλλα δύο κόμματα μήπως και αυτή η σύμπραξη μας σώσει από την αλαζονεία της εξουσίας και τα μικρότερα κόμματα λειτουργήσουν σαν ανάχωμα παρορμητικών, συνδικαλιστικών ή συμφεροντολογικών αποφάσεων.
Καλό βόλι συνέλληνες με λογική, όχι παρορμητικά, με σκέψη και σύνεση, όχι με θυμό.Αυτός πάντα και παντού είναι κακός σύμβουλος, πόσο μάλλον τώρα, ετούτες τις κρίσιμες για τη πατρίδα και για εμάς στιγμές. Θετικά η ψήφος μας γιατί αυτή τη φορά δεν έχουμε δικαίωμα λάθους,γιατί είναι ένας δρόμος χωρίς επιστροφή. Έστω και με…μισή καρδιά,μιας και αυτή μας άφησαν οι πολιτικοί μας.
